N.W.O.H.M.B.

Ronnie James Dio
10/07/1942-16/05/2010

Διαβάζοντας τον Freddo σήμερα, έπεσα πάνω σε ένα youtube link και μη έχοντας κάτι να κάνω (εκτός από δουλειά) είπα να το πατήσω. Το τραγούδι ήταν για το παρακάτω video clip των ντόπιων Winter Crescent και παρότι είναι prog/metal (και ελληνική παραγωγή) μου έκανε φοβερή εντύπωση. Δίκασες, σόλα, φωνητικά, καλή παραγωγή και ποιοτικό βίντεο επιτέλους και στην Ελλάδα. Ο λόγος που το έβαλα εδώ είναι για να το ακούσουν μερικοί - μερικοί και να καταλάβουν ότι έτσι πρέπει να είναι το prog/metal και όχι οι κουραστικές μπούρδες των….you know. Άντε πατήστε play και τα λέμε πιο κάτω.

Τι έγινε ρε παιδιά? Και οι Pain διαγωνιζόμενοι στο σουηδικό contest για την eurovision??? Και περάσανε και στην 2η φάση!!! btw οι Keep of Kalessin αποκλειστήκανε παίρνοντας την τρίτη θέση :P Παρακάτω το κομμάτι Road Salt από τους Pain of Salvation & τα σχόλια δικά σας.

Αν έχει δει σε κάποιο ράφι το καινούριο άλμπουμ των Helloween με τίτλο "Unarmed" και σκέφτεστε να το κατεβάσετε, καλύτερα να το ξανασκεφτείτε. Αν σκέφτεστε να το αγοράσετε, έχω να σας πω δύο λέξεις: "FUCK NO!". Αν, πάλι το αγοράσατε, περαστικά σας.

Όταν διάβασα για την επικείμενη δουλειά των Γερμανών ενθουσιάστηκα, κυρίως επειδή θεώρησα πολύ ωραία ιδέα, αντί να βγάλεις ένα ξερό best of, να κάτσεις να ξαναδείς τα κομμάτια from scratch και να τα ξαναηχογραφήσεις. Έτσι ανυπομονούσα να το ακούσω.

Όταν το άκουσα, ένιωσα σαν τον ψαρά που γυρνά από το ψάρεμα με μόνο απολογισμό μια σαμπρέλα και μια γαλότσα. Ένιωσα σαν τον Σπαρτιάτη που γυρνά από τον πόλεμο χωρίς την ασπίδα του (Η ταν ή επί τας). Ένιωσα σαν τον υπάλληλο που πάει αποφασισμένος στο γραφείο του διευθυντή να ζητήσει αύξηση και επιστρέφει απολυμένος. Ένιωσα σαν τον Καρατζαφέρη όταν βλέπει τους Πακιστανούς στο δρόμο. Ένιωσα σαν τον Πανίκα, όταν ακούει Μπεζεντάκου. Καταλαβαίνετε.... έμεινα ολίγο τι μαλάκας.

ΤΙ ΑΗΔΙΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ;

ΤΙ ΑΙΣΧΟΣ;

ΤΙ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟ;;;;;;

Όπως έλεγε και ο Οιδίποδας Τύραννος στο Σοφοκλή "δεν θα τους δέσει αυτών εδώ κανείς τα χέρια πισθάγκωνα";

Να θυμίσω πως κάποτε κατηγορούσαμε τον Kiske για μεταλλοφοβία, όμως ο Kiske έγραψε και κάτι σε ψιλοhard rock με τους Place Vendome. Εδώ μιλάμε για το όνειδος της ιστορίας ενός από τα μεγαλύτερα heavy metal συγκροτήματα και όντως ο Χρήστος έχει δίκιο, όταν λέει ότι μπροστά σε αυτό το χάλι το Chameleon ήταν έπος. Υπερθεματίζω: χίλιες φορές να είμαι δεμένος με χειροπέδες, να μου έχουν κρεμάσει τσιμεντόπλακες από τα αυτιά και δύο πακιστανοί να μου τραγουδάνε το Windmill, παρά να κάθομαι να ακούω όλα τα κλασικά τραγούδια των Helloween σε ερμηνείες pop με σαξόφωνα και τέτοιες αηδίες. 

Κι όμως, αυτό είναι το Unarmed. Pop εκτελέσεις μεγάλων επιτυχιών των Helloween που τώρα είναι περήφανοι για τα κομμάτια που κατέστρεψαν. Κι αν νομίζουν ότι με αυτό το ατόπημα θα προκόψουν, είμαι περίεργος να δω τι σκατά θα πουλήσουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση από τα τραγούδια πάτε εδώ. Αν πάλι θέλετε να δείτε και βιντεοκλίπ (μαζοχάκος ο τύπος), ιδού τα αίσχη. Αν αντέξετε μέχρι τέλους, σας θαυμάζω. Εγώ δεν άντεξα.

Όπως είδατε, έβαλα και το κατάλληλο χρώμα, γιατί πιο gay οι Helloween δε θα μπορούσαν να γίνουν. Τι να πω, στον επόμενο δίσκο θα έχουμε και τον Justin Timberlake να ερμηνεύει το Heavy Metal Is The Law.

Χάλι μαύρο, αυτό έχω να πω μόνο. Και σαν υστερόγραφο προσθέτω πως εγώ είδα στο ράφι το δίσκο, τον κατέβασα και μόλις διαπίστωσα για τι αίσχος πρόκειται... shift+delete. Νέτα σκέτα.

Βαθμολογία: 2/10, απλά και μόνο γιατί τίποτα δεν είναι σαν το St. Anger και γιατί το "πλάκα μΕ κάνεις" ήταν η πρώτη ατάκα που μου ήρθε στο μυαλό με το που άκουσα - που να μην έσωνα - αυτό το όνειδος (click στη βαθμολογία για λεπτομέρειες)

Το Sonisphere Festival ξεκίνησε πέρυσι και εμάς ούτε που μας ακούμπησε…
Φέτος όμως μας ακουμπάει και μάλιστα πάρα πολύ!
Έτσι, στις 24 Ιουνίου στην Αθήνα (που αλλού άλλωστε) θα εμφανιστούν οι Metallica, Megadeth, Slayer και Anthrax (κάπου διάβασα ότι μαζεύονται οι τέσσερις μεγάλοι του thrash).
Το φεστιβάλ ξεκινάει από την Αγγλία και συνεχίζει Σουηδία, Φιλανδία, Πολωνία, Ελβετία, Τσεχία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία, Ισπανία και Ελλάδα.
Στην Ευρώπη, μαζί με τα τέσσερα βασικά συγκροτήματα, θα σκάσουν μύτη οι Iron Maiden, Heaven & Hell, Motorhead, Alice Cooper, Rammstein, Iggy Pop, Mastodon και πολλοί άλλοι. Βέβαια όχι σε όλα τα μέρη…
Στην Αθήνα δεν ξέρουμε ποιοι θα είναι ακριβώς. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι για Metallica, Megadeth, Slayer και Anthrax. (και αυτό όχι 100%)
Το μέρος της διεξαγωγής θα είναι το Terra Vibe (που αλλού άλλωστε) και αυτό το “τσιμπήσαμε” από το site των Slayer.
Όσο αφορά τα εισιτήρια δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα…

Για ό,τι νεότερο… εδώ είμαστε!

Δεν ξέρω κατά πόσο το να παίζει ένα καλό όνομα σε έναν μικρό χώρο είναι καλό ή κακό. Θεωρώ ότι για τον Blaze Bayley, πρώην τραγουδιστή των Iron Maiden στα πέτρινα χρόνια της απουσίας του Bruce Dickinson, είναι πισωγύρισμα (αν μη τι άλλο) το να παίζει το 2002 ως support στους Savatage σε ένα τιγκαρισμένο Σπόρτινγκ και το βράδυ της Παρασκευής σε ένα ούτε καν μισογεμάτο On Stage, δηλαδή μπροστά σε περίπου 150 άτομα (με αισιόδοξους υπολογισμούς).

Φυσικά, ας μην το κάνω θέμα για δύο λόγους. Ο ίδιος όσο και τα support acts έπαιζαν λες και απευθύνονταν στο Μαρακανά, δηλαδή στα @@ τους. Ο δεύτερος λόγος ήταν το ότι είχαμε την άνεσή μας, χτυπιόμασταν όσο θέλαμε, μπροστά μπροστά ήμασταν, ωραία ήταν.

Ας τα δούμε από την αρχή. Το ότι το On Stage βρίσκεται πολύ πολύ κοντά στο σπίτι μου βόλεψε αφάνταστα, διότι το υπερπιώμα έκανε κρα από πριν και δεν έπρεπε να οδηγήσουμε πολύ. Κατηφόρισα, λοιπόν, κατά τις 20:20 και σε λίγη ώρα ήμουν μέσα, πρώτη μούρη στο μεταλλικό καβούρι με τον άγιο ζύθο ανά χείρας. Είχα σχολάσει μόλις δύο ώρες πριν, αλλά ευτυχώς δεν έπινα με άδειο στομάχι, διότι είχα χτυπήσει ήδη μια μπύρα πριν μπω μέσα…

Πρώτοι ήβγαν οι 4Bitten με πιο ενδιαφέροντα σημεία τους το λογοπαίγνιο στο όνομά τους και τη φωνή της Φώφης, όχι της Γεννηματά, αλλά της Ρούσος που είναι η τραγουδίστρια. Το όνομα δεν είναι λάθος, η μπάντα είναι ελληνικιά και στη σελίδα τους γράφει «Fofi Roussos», αλλά μίλαγε στο κοινό σε πολύ καλά αγγλικά, οπότε υπέθεσα ότι ήτο Ελληνοαμερικανίς. Πραγματικά απίστευτη φωνή με φοβερά γυρίσματα και εδώ - παρά το τι έχετε συνηθίσει έως τώρα - δεν ειρωνεύομαι, μιλάω σοβαρά. Όσον αφορά το λογοπαίγνιο 4Bitten με το σαφές υπονοούμενο του τετραμελούς σχήματος, μου θυμίζει κάποτε που λέγαμε με τον κολλητό μου να φτιάξουμε συγκρότημα που θα λεγόταν «II Sexy», δηλαδή θα διαβαζόταν είτε ως «too sexy», γιατί την είχαμε δει οι γαμιάδες στις γειτονιάδες, είτε ως «two sexy», επειδή ήμασταν δύο. Βέβαια, αν μετρούσαμε κανονικά το εκτόπισμα που είχα τότε θα έπρεπε να λεγόμασταν «CII Sexy», δηλαδή «hundred and two sexy». Anywayz. Καλοί οι 4Bitten για καμιά μπυρίτσα, άντε κι άλλη μία. Highlight η ατάκα του φίλου Γιάννη που διετύπωσε την άποψη πως ο μπασίστας Akis “rooster” (ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια του live φορούσε γυαλιά ηλίου και φαινόταν μάλλον ξινισμένος/εκνευρισμένος) μοιάζει με κάποιον από τη Φρουτοπία. Ατυχής στιγμή του συγκροτήματος η επιλογή τους να παίξουν το «Neon Knights». Προφανής η κάψα τους να το αποδώσουν όπως του άξιζε, αλλά δεν τους ταίριαζε.

Έφυγαν οι 4Bitten και τους διαδέχθηκαν οι Fury UK. Τριμελές βρετανικό σχήμα με επιθετικό, ωραίο, τύπου in-your-face metal. Πάρα πολύ καλοί. Τα λόγια είναι πολύ λίγα για να τους περιγράψουν. Ηγετική μορφή ο lead guitarist/vocalist Chris Appleton που, αν και κατάγεται από το Μάντσεστερ, έχει πολύ καθαρή προφορά. Ειλικρινά, έχω ακούσει κιθαρίστες, αλλά ο τύπος έδωσε ρέστα. Δεν έχω δει μεγαλύτερη δεξιοτεχνία, ακόμη και από περίφημους δεξιοτέχνες του είδους π.χ. Petrucci ή Gus G. Δεν συγκρίνω, καμία σχέση, αλλά κοιτάξτε πού παίζουν οι μεν και πού ο δε. Ο τύπος γούσταρε και, επειδή το μαγαζί έβαλε κόσμο και μετά την εμφάνιση των Fury UK, έχω να πω σε αυτούς που ήρθαν μετά πως έχασαν πραγματικά ένα χάρμα ώτων.

Πάμε και στο main act τώρα. Set list και τέτοια μην περιμένετε, γιατί ήμουν πολύ απορροφημένος στο live για να συγκρατήσω τραγούδια, αλλά έπαιξε τραγούδια από όλα τα άλμπουμ του εκτός από το Blood And Belief. Από Maiden έπαιξε τα Futureal, The Clansman και Man On The Egde - δεν χρειάζεται να πω πως και στα τρία έγινε της Πάολας (Πάολα = γνωστή του επαγγέλματος). Αλλά, το θέμα είναι πως δεν υπήρξε τραγούδι που να μην έγινε της πουτάνας (αυτό εννοούσα πριν). Αλήθεια, ο τύπος ήταν πολύ ξεσηκωτικός και με attitude σα να έπαιζε τουλάχιστον σε Wacken.

Αν και σκηνικά απίστευτος ο Blaze, παρατήρησα ότι έχει κάνει την τρελή μπυρόμπακα και γι’ αυτό τον ρισπεκτάρω πλέον πολύ περισσότερο. Είναι ένας από εμάς. Εντάξει, μην περιμένετε να υμνήσω τη φωνή του, από φωνή είναι η αλήθεια ότι δεν σκίζει. Το είχαμε καταλάβει πολύ καιρό πριν, στα live του με τους Maiden, ακόμη κι αν τότε είχε κληθεί να γεμίσει ένα κενό που ήταν εξαιρετικά δυσαναπλήρωτο και το έκανε με αξιοπρέπεια.

Η σκηνική του παρουσία ήταν η γνωστή επιβλητική που τον έχουμε συνηθίσει. Ο Blaze γέμιζε τη σκηνή - κι αυτό δεν είναι κακία λόγω όγκου - και η φωνή του γέμιζε την αίθουσα. Τόσο απλά. Από την πρώτη στιγμή της συναυλίας μέχρι το τέλος. Συνεχής επικοινωνία με τον κόσμο, μέχρι και καρέκλα έβαλε στη σκηνή για να ανέβει πάνω της και να φαίνεται από παντού. Φυσικά, αυτό γινόταν όταν δεν ανέβαινε στα κάγκελα μπροστά στη σκηνή.

Προσωπικά, μπορώ να πω ότι σε λίγες συναυλίες πήγα και χτυπήθηκα τόσο πολύ. Φυσικά, από απόσταση, μην κολλήσουμε και καμιά γρίπη, έχουμε και μικρό παιδί στο σπίτι.

Είπα παραπάνω ότι είναι αδικία για μπάντες με τέτοιους ήχους να παίζουν σε τόσο μικρούς χώρους με τόσο περιορισμένο κοινό. Ίσως αν το promotion ήταν καλύτερο, να άλλαζε στην πορεία το venue, αλλά μην πει κανείς ότι δε θα μπορούσε ο Blaze να παίξει κάλλιστα στο Gagarin, γιατί θα είναι το λιγότερο εμπαθής. Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι χώροι σε Αγρίνιο, Λάρισα, Θεσσαλονίκη και Καβάλα, αλλά για το αθηναϊκό venue αυτή είναι η άποψή μου.

Μπορώ εύκολα να πω ότι, παρά το εν γένει low budget της βραδιάς, ήταν μια πολύ καλή βραδιά, γεμάτη metal όπως θα έπρεπε να είναι. Ελπίζω, πάντως, την επόμενη φορά που θα έρθει ο Blaze να μην είναι το 2016, γιατί όπως πάει (Περιστέρι-Λυκαβητός-Σπόρτινγκ-On Stage) τον βλέπω να παίζει στο μεζεδοπωλείο «O τέντζερης και το καπάκι» στο Μπουρνάζι, στο οποίο πήγαμε ομαδόν το βράδυ του Σαββάτου, έστω και με ελαφρύ hangover από τις μόλις δύο μπύρες της Παρασκευής (πρώτη + τελευταία). Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Update 2: Ο Blaze γράφει για την παρουσία του στην Ελλάδα. Εδώ.