N.W.O.H.M.B.

Τους ΑC/DC όλοι τους ξέρουμε. Τα τραγούδια τους όλοι τα έχουμε ακούσει. Αυτά που δεν ξέραμε είναι πως είναι επί σκηνής και αν αντέχουν ακόμα.

- AC/DC: Αγέραστοι, ακούραστοι, αεικίνητοι, ένα live με όλη τη σημασία της λέξης. Show απίστευτο, με καμπάνες, κανόνια, πυροτεχνήματα, ο Angus στα κέφια του (πώς αλλιώς), ο Brian να δίνει παλμό όπως μόνο εκείνος ξέρει, η τεράστια Rosie να φουσκώνει πάνω από τη σκηνή και το ΟΑΚΑ να πηγαίνει πάνω κάτω! Θα πω μόνο πως από τις συναυλίες που έχω πάει, αυτή ήταν η δεύτερη (η πρώτη ήταν το 2000 στην Κολωνία όταν είδα Queensryche για πρώτη φορά) που είπα πως δεν ήθελα να τελειώσει. Μετά τις κανονιές του «For Those About To Rock», ακόμα και που ήξερα πως δεν είχε άλλο, καθόμουν και κοίταζα αποσβολωμένος τη σκηνή, ελπίζοντας πως θα κάνουν την έκπληξη και θα ξαναβγούν. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα διαπίστωσα πως κι άλλοι ήταν στην ίδια φάση με εμένα.

- Playlist: Αρκετά πλούσια, άκουσα όλα όσα ήθελα, αλλά είναι μάταιο σε τέτοιες συναυλίες να μετράς αυτά που θέλεις να ακούσεις και δεν άκουσες. Έπαιξαν τα κλασικά τους (σε τυχαία σειρά, όπως τα θυμάμαι: Hell Ain’t A Bad Place To Be, Back In Black, Thunderstruck, Dog Eat Dog, Whole Lotta Rosie, The Jack, Shoot To Thrill, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, Shot Down In Flames, Hells Bells, You Shook Me All Night Long, TNT, Let There Be Rock, Highway To Hell, For Those About To Rock) συν πέντε από το Black Ice (Rock n’ Roll Train, Big Jack, War Machine, Black Ice, Anything Goes). Χορταστικό, μάλλον, ε; Φυσικά δεν θα έλεγα όχι σε Hail Cesar, Ballbreaker, Who Made Who, It’s A Long Way To The Top, Live Wire, Moneytalks, Shake Your Foundations, αλλά πάντα θα υπάρχουν τέτοια απωθημένα σε όποια συναυλία και να πας.

- Ήχος: Εξαιρετικός, αν και δεν το περίμενα! Πεντακάθαρα όλα. Πιθανόν να σήκωνε και λίγο περισσότερη ένταση (take it to eleven!), αλλά για κάποιο λόγο το κράτησαν σε νορμάλ επίπεδα συναυλίας. Να σημειώσω ότι το κοινό φώναζε τόσο πολύ που σε αρκετές φάσεις δε μπορούσα να ακούσω το τραγούδι.

- Highlight: Τα γκρο πλαν στα νιαμού της αρένας στο The Jack, τα οποία φαίνονταν στις οθόνες που βρίσκονταν δίπλα στη σκηνή. Δυστυχώς, αν και τα νιαμού ήταν καλά, το μόνο που αρκεστήκαμε να δούμε ήταν μία που έβγαλε τη μπλούζα της και αποκάλυψε το μαγιώ της και άλλη μία που απλά τόνισε το ντεκολτέ της. Φαίνεται πως στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω και πως θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια για να δούμε βυζιά σε συναυλία…

- Δεν θα ξεχάσω: Την ίδια τη συναυλία. Μοναδική εμπειρία, ένα rock n’ roll party σε όλο του το μεγαλείο. Τις φάτσες των αδελφών Young να συσπώνται από την ένταση της βραδιάς. Τα τραγούδια αυτά τα έχουν παίξει εκατομμύρια φορές, αλλά το πρόσωπό τους σου έδινε την εντύπωση πως τα παίζουν για πρώτη φορά. Αυτές οι γριές δεν ήρθαν εδώ για ένσημα, that’s for sure.

- Θα ξεχάσω: Τον ήλιο που μας βάραγε κατακούτελα και ζέσταινε το ζύθο μας.

- Καλύτερα να έλειπε: Το παρατραβηγμένο σόλο του Angus στο Let There Be Rock. Καλό μέχρις ενός σημείου, τραβηγμένο από τα μαλλιά από κάποια στιγμή και μετά.

- Συμπέρασμα: Καύλα! Καραγούσταρα. Γύρισα κουρασμένος στο σπίτι, αλλά ήταν γλυκιά η κούραση και τα 90 που έδωσα δεν τα έκλαψα σε καμία περίπτωση. Είμαι σίγουρος πως θα έχω πολλά να διηγούμαι στον Alroud Junior που, ειρήσθω εν παρόδω, θα μας κάνει την τιμή εντός του Ιουλίου. Ναι, καλά καταλάβατε, η metal community της χώρας μας μέσα στο καλοκαίρι θα αυξηθεί κατά ένα μέλος, ο Alroud γίνεται μπαμπάς (ο λόγος για τον οποίο δεν πάω στο Wacken).