Ένας αγώνας για ζωή και θάνατο. Έπαθλο ένα drumstick των Καναδών Kataklysm. Ένα όμορφο τέλος. \m/
Crippled Black Phoenix - Maybeshewill - Live Report 19/9/2009
Posted by
Elric
on Monday, September 28, 2009
Μόλις έμαθα ότι παίζουν οι Maybeshewill δεν χρειάστηκε και πολύ σκέψη για να πάω να αγοράσω εισιτήριο, αν και στη συνέχεια έμαθα ότι θα είναι support στους Crippled Black Phoenix, πράγμα που σήμαινε σαφώς μικρότερο playlist. 18€ λοιπόν το εισιτήριο και η συναυλία έγινε, ευτυχώς, στο Principal.
Οι Maybeshewill ανέβηκαν χωρίς καμία προειδοποίηση στη σκηνή στις 9:35 και για 50 περίπου λεπτά μας άρπαξαν στην κυριολεξία από τα μούτρα. Έχοντας 2.5 δίσκους στις αποσκευές τους η μουσική των Maybeshewill χαρακτηρίζεται ως post-rock. Εγώ θα την χαρακτήριζα ως δεκάλεπτα ορχηστρικά κομμάτια αυξανόμενης έντασης. Και αυτό κάνανε από το πρώτο λεπτό. Παίζοντας απίστευτα δεμένα, αύξαναν ολοένα την ένταση με αποτέλεσμα το (ελάχιστο) κοινό να γουστάρει όλο και περισσότερο καθώς περνάει η ώρα. Αν και στην αρχή ήταν κάπως συνεσταλμένοι τα χειροκροτήματα και η συμμετοχή του κόσμου τους έκανε να ξεθαρρέψουν σιγά-σιγά. Στα συν του συγκροτήματος και ο απίστευτος James Collins στα drums. Το μόνο αρνητικό της υπόθεσης ήταν η εκτεταμένη χρήση από samples. Πιστεύω ότι ένας session μουσικός στα πλήκτρα θα βελτίωνε πολύ την εικόνα τους. Καλύτερες στιγμές μάλλον το How to Have Sex With a Ghost και το Japanese Spy Trasnscript.
Στις 10:55 ανέβηκαν στην σκηνή οι οχτάδα των Crippled Black Phoenix. Αρκετά ποιο αναγνωρίσιμο συγκρότημα μιας και ιδρύθηκαν από πρώην μέλη των Mogwai, Electric Wizard και Portishead. Κάτι που φάνηκε και από τον κόσμο που είχε τριπλασιαστεί. Από την πρώτη νότα του Rise Up and Fight οι Crippled Black Phoenix σε καλούσαν να ανέβεις στο τρένο τους και να ταξιδέψεις μαζί τους και όσοι βρίσκονταν στο Principal το έκαναν, μαζί και εγώ … αλλά δυστυχώς στη συνεχεία έψαχνα πώς να κατέβω.
Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι οι Crippled Black Phoenix δεν έπαιξαν καλά. Ίσα-ίσα το αντίθετο. Η παρουσία τους στη σκηνή ήταν πάρα πολύ δεμένη και επαγγελματική. Όμως το είδος της μουσικής που παίζουν και η πλειοψηφία των τραγουδιών τους μάλλον είναι για να το ακούς στο σπίτι σου μόνος σου και όχι live συν το γεγονός ότι αναλωνόντουσαν σε μικροφωνισμούς και άλλα τέτοια ανούσια. Προσωπικά από ένα σημείο και μετά με είχαν κουράσει.
Πάντως πάνω που είχα αρχίσει να λιώνω ξάφνου ανακοινώνουν ότι θα παίjουν ένα καινούργιο κομμάτι (Troublemaker) και όλα άλλαξαν. Απλά από εκεί και ύστερα οι Crippled Black Phoenix τα έσπαγαν. Ακολούθησε μια διασκευή σε Mogwai και το Burnt Reynolds το οποίο μάλλον ήταν το τραγούδι που όλοι περίμεναν να ακούσουν. Καλύτερη στιγμή χωρίς αΨρμφιβολία το encore με το εικοσάλεπτο Time of Ye Life/Born for Nothing/Paranoid Arm of Narcoleptic Empire παιγμένο σε τριπλάσια ένταση το οποίο μας άφησε να αναρωτιόμαστε καθώς φεύγαμε …δεν μπορούσαν να παίζουν έτσι όλη την ώρα;
Λοιπόν εντάξει, έχω ρίξει το τρελό γέλιο βλέποντας αυτά...
Subscribe to:
Posts (Atom)
