Δεν ξέρω κατά πόσο το να παίζει ένα καλό όνομα σε έναν μικρό χώρο είναι καλό ή κακό. Θεωρώ ότι για τον Blaze Bayley, πρώην τραγουδιστή των Iron Maiden στα πέτρινα χρόνια της απουσίας του Bruce Dickinson, είναι πισωγύρισμα (αν μη τι άλλο) το να παίζει το 2002 ως support στους Savatage σε ένα τιγκαρισμένο Σπόρτινγκ και το βράδυ της Παρασκευής σε ένα ούτε καν μισογεμάτο On Stage, δηλαδή μπροστά σε περίπου 150 άτομα (με αισιόδοξους υπολογισμούς).
Φυσικά, ας μην το κάνω θέμα για δύο λόγους. Ο ίδιος όσο και τα support acts έπαιζαν λες και απευθύνονταν στο Μαρακανά, δηλαδή στα @@ τους. Ο δεύτερος λόγος ήταν το ότι είχαμε την άνεσή μας, χτυπιόμασταν όσο θέλαμε, μπροστά μπροστά ήμασταν, ωραία ήταν.
Ας τα δούμε από την αρχή. Το ότι το On Stage βρίσκεται πολύ πολύ κοντά στο σπίτι μου βόλεψε αφάνταστα, διότι το υπερπιώμα έκανε κρα από πριν και δεν έπρεπε να οδηγήσουμε πολύ. Κατηφόρισα, λοιπόν, κατά τις 20:20 και σε λίγη ώρα ήμουν μέσα, πρώτη μούρη στο μεταλλικό καβούρι με τον άγιο ζύθο ανά χείρας. Είχα σχολάσει μόλις δύο ώρες πριν, αλλά ευτυχώς δεν έπινα με άδειο στομάχι, διότι είχα χτυπήσει ήδη μια μπύρα πριν μπω μέσα…
Πρώτοι ήβγαν οι 4Bitten με πιο ενδιαφέροντα σημεία τους το λογοπαίγνιο στο όνομά τους και τη φωνή της Φώφης, όχι της Γεννηματά, αλλά της Ρούσος που είναι η τραγουδίστρια. Το όνομα δεν είναι λάθος, η μπάντα είναι ελληνικιά και στη σελίδα τους γράφει «Fofi Roussos», αλλά μίλαγε στο κοινό σε πολύ καλά αγγλικά, οπότε υπέθεσα ότι ήτο Ελληνοαμερικανίς. Πραγματικά απίστευτη φωνή με φοβερά γυρίσματα και εδώ - παρά το τι έχετε συνηθίσει έως τώρα - δεν ειρωνεύομαι, μιλάω σοβαρά. Όσον αφορά το λογοπαίγνιο 4Bitten με το σαφές υπονοούμενο του τετραμελούς σχήματος, μου θυμίζει κάποτε που λέγαμε με τον κολλητό μου να φτιάξουμε συγκρότημα που θα λεγόταν «II Sexy», δηλαδή θα διαβαζόταν είτε ως «too sexy», γιατί την είχαμε δει οι γαμιάδες στις γειτονιάδες, είτε ως «two sexy», επειδή ήμασταν δύο. Βέβαια, αν μετρούσαμε κανονικά το εκτόπισμα που είχα τότε θα έπρεπε να λεγόμασταν «CII Sexy», δηλαδή «hundred and two sexy». Anywayz. Καλοί οι 4Bitten για καμιά μπυρίτσα, άντε κι άλλη μία. Highlight η ατάκα του φίλου Γιάννη που διετύπωσε την άποψη πως ο μπασίστας Akis “rooster” (ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια του live φορούσε γυαλιά ηλίου και φαινόταν μάλλον ξινισμένος/εκνευρισμένος) μοιάζει με κάποιον από τη Φρουτοπία. Ατυχής στιγμή του συγκροτήματος η επιλογή τους να παίξουν το «Neon Knights». Προφανής η κάψα τους να το αποδώσουν όπως του άξιζε, αλλά δεν τους ταίριαζε.
Έφυγαν οι 4Bitten και τους διαδέχθηκαν οι Fury UK. Τριμελές βρετανικό σχήμα με επιθετικό, ωραίο, τύπου in-your-face metal. Πάρα πολύ καλοί. Τα λόγια είναι πολύ λίγα για να τους περιγράψουν. Ηγετική μορφή ο lead guitarist/vocalist Chris Appleton που, αν και κατάγεται από το Μάντσεστερ, έχει πολύ καθαρή προφορά. Ειλικρινά, έχω ακούσει κιθαρίστες, αλλά ο τύπος έδωσε ρέστα. Δεν έχω δει μεγαλύτερη δεξιοτεχνία, ακόμη και από περίφημους δεξιοτέχνες του είδους π.χ. Petrucci ή Gus G. Δεν συγκρίνω, καμία σχέση, αλλά κοιτάξτε πού παίζουν οι μεν και πού ο δε. Ο τύπος γούσταρε και, επειδή το μαγαζί έβαλε κόσμο και μετά την εμφάνιση των Fury UK, έχω να πω σε αυτούς που ήρθαν μετά πως έχασαν πραγματικά ένα χάρμα ώτων.
Πάμε και στο main act τώρα. Set list και τέτοια μην περιμένετε, γιατί ήμουν πολύ απορροφημένος στο live για να συγκρατήσω τραγούδια, αλλά έπαιξε τραγούδια από όλα τα άλμπουμ του εκτός από το Blood And Belief. Από Maiden έπαιξε τα Futureal, The Clansman και Man On The Egde - δεν χρειάζεται να πω πως και στα τρία έγινε της Πάολας (Πάολα = γνωστή του επαγγέλματος). Αλλά, το θέμα είναι πως δεν υπήρξε τραγούδι που να μην έγινε της πουτάνας (αυτό εννοούσα πριν). Αλήθεια, ο τύπος ήταν πολύ ξεσηκωτικός και με attitude σα να έπαιζε τουλάχιστον σε Wacken.
Αν και σκηνικά απίστευτος ο Blaze, παρατήρησα ότι έχει κάνει την τρελή μπυρόμπακα και γι’ αυτό τον ρισπεκτάρω πλέον πολύ περισσότερο. Είναι ένας από εμάς. Εντάξει, μην περιμένετε να υμνήσω τη φωνή του, από φωνή είναι η αλήθεια ότι δεν σκίζει. Το είχαμε καταλάβει πολύ καιρό πριν, στα live του με τους Maiden, ακόμη κι αν τότε είχε κληθεί να γεμίσει ένα κενό που ήταν εξαιρετικά δυσαναπλήρωτο και το έκανε με αξιοπρέπεια.
Η σκηνική του παρουσία ήταν η γνωστή επιβλητική που τον έχουμε συνηθίσει. Ο Blaze γέμιζε τη σκηνή - κι αυτό δεν είναι κακία λόγω όγκου - και η φωνή του γέμιζε την αίθουσα. Τόσο απλά. Από την πρώτη στιγμή της συναυλίας μέχρι το τέλος. Συνεχής επικοινωνία με τον κόσμο, μέχρι και καρέκλα έβαλε στη σκηνή για να ανέβει πάνω της και να φαίνεται από παντού. Φυσικά, αυτό γινόταν όταν δεν ανέβαινε στα κάγκελα μπροστά στη σκηνή.
Προσωπικά, μπορώ να πω ότι σε λίγες συναυλίες πήγα και χτυπήθηκα τόσο πολύ. Φυσικά, από απόσταση, μην κολλήσουμε και καμιά γρίπη, έχουμε και μικρό παιδί στο σπίτι.
Είπα παραπάνω ότι είναι αδικία για μπάντες με τέτοιους ήχους να παίζουν σε τόσο μικρούς χώρους με τόσο περιορισμένο κοινό. Ίσως αν το promotion ήταν καλύτερο, να άλλαζε στην πορεία το venue, αλλά μην πει κανείς ότι δε θα μπορούσε ο Blaze να παίξει κάλλιστα στο Gagarin, γιατί θα είναι το λιγότερο εμπαθής. Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι χώροι σε Αγρίνιο, Λάρισα, Θεσσαλονίκη και Καβάλα, αλλά για το αθηναϊκό venue αυτή είναι η άποψή μου.
Μπορώ εύκολα να πω ότι, παρά το εν γένει low budget της βραδιάς, ήταν μια πολύ καλή βραδιά, γεμάτη metal όπως θα έπρεπε να είναι. Ελπίζω, πάντως, την επόμενη φορά που θα έρθει ο Blaze να μην είναι το 2016, γιατί όπως πάει (Περιστέρι-Λυκαβητός-Σπόρτινγκ-On Stage) τον βλέπω να παίζει στο μεζεδοπωλείο «O τέντζερης και το καπάκι» στο Μπουρνάζι, στο οποίο πήγαμε ομαδόν το βράδυ του Σαββάτου, έστω και με ελαφρύ hangover από τις μόλις δύο μπύρες της Παρασκευής (πρώτη + τελευταία). Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Update 2: Ο Blaze γράφει για την παρουσία του στην Ελλάδα. Εδώ.
