Στα τέλη της δεκαετίας του 70 σηκώθηκε στη Μεγάλη Βρεταννία το παλιρροιακό μουσικό κύμα που έσβησε τα χνάρια της εποχής του punk. Οι ιντελεκτουέλ, "επιμελώς αλήτες" αμφισβητίες του κατεστημένου με τον πολιτικό στίχο έδωσαν τη θέση τους σε παιδιά απ΄την εργατική τάξη που είχαν τους Black Sabbath σα θεούς. Σκληρά αλλά μελωδικά riffs, απλοϊκοί, ως επί το πλείστον, στίχοι εμπνευσμένοι από την ηρωική και επιστημονική φαντασία, αλλά και ύμνοι στη rock n' roll ζωή, και η πρώτη αναγνωρίσιμη μορφή του heavy metal ήταν γεγονός.
Οι περισσότεροι πρωτεργάτες του New Wave Of British Heavy Metal, περί ου ο λόγος, μετά από μια σύντομη έκρηξη δημοτικότητας, σύντομα πέρασαν στη σφαίρα των αφανών ηρώων. Προσωπικές ρήξεις, προβλήματα του management, σκεπτικισμός των εταιριών, σίγουρα έλλειψη επαγγελματισμού συντέλεσαν σ' αυτό. Δίσκοι συγκροτημάτων όπως Tygers of Pan Tang, Blitzkrieg, Quartz, Dark Star και τόσων άλλων, σήμερα αναζητούνται επί το πλείστον από συλλέκτες. Εκείνοι που κατόρθωσαν να επιπλεύσουν και να γίνουν superstar ήταν οι Iron Maiden, Def Leppard, Saxon και κατά δεύτερο λόγο οι Diamond Head κι εκείνοι για τους οποίους γίνεται το παρόν αφιέρωμα.
Ενα συγκρότημα που στην εποχή του λατρεύτηκε από τους fans και (ω, της πρωτοτυπίας) κατατροπώθηκε συστηματικά από τους κριτικούς. Ενα συγκρότημα που είχε μια ζηλευτή ικανότητα να κλωτσάει τις ευκαιρίες. Ενα συγκρότημα με χαρακτηριστικό πλέον "μαύρο στίχο", ξέφρενη και παραδόξως απόκοσμη μουσική κι ένα δίσκο που τους εκσφενδόνισε για πάντα στο πάνθεον των metal ηρώων.
Μιλάμε φυσικά για τους Angel Witch.
(συνεχίζεται)
8 comments:
Το πρώτο (νομίζω) post για NWOBHM είναι γεγονός.
Καλό το post αλλά βρε renton ένα video ή ένα link βάλε το, μην ντρέπεσαι.
Μην στεναχωριέσαι όμως δεν είσαι η μόνη (μέχρι να μάθουμε στον toolman να βάζει link είδαμε και πάθαμε).
Όποιος ενδιαφέρεται για video εδώ
Και για να μην το ξεχάσω να ρίξω λίγο μπινελίκι στο punk... ολόκληρο μουσικό «κίνημα» που έχει ένα και μόνο συγκρότημα και αυτό με ένα και μόνο δίσκο να επιδείξει δεν είναι κίνημα, σταμάτημα είναι.
@ RoD: πριν γράφεις ότι ναναι, ψάξου και λίγου!!! Επειδή δεν έχεις ακούσει πέρα απο 2-3 κομμάτια απο το Nevermind the Βollocks, δε σημαίνει οτι δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Εξάλλου η Pistols είναι η mainstream μπάντα της φάσης.
Ηθελα να το ρίξω το βίντεο στο τέλος του αφιερώματος (το media player στο σπίτι μου είναι γκαγκά και δε μπορώ να δω αν είχαμε το ίδιο βίντεο υπόψη), αλλά θα το ξαναρίξω να εμπεδωθεί! Σκοπεύω γενικά να σας ψιλοπρήξω τα ούμπαλα με το NWOBHM στο μέλλον.
Τώρα για το punk...το συγκρότημα το οποίο υπονοείς απεδείχθη μαρκετίστικο παρασκεύασμα (εντάξει, δεν το παρασκεύασαν, το προμοτάρηααν) δυο αβάν γκαρντ μοδίστρων που ήθελαν να πουλήσουν τα ρούχα τους και να κάνουν νέα μόδα. Ομως δε μπορεί κανείς να παραγράψει ονόματα σοβαρά, όπως οι Clash ας πούμε, που έμειναν συνεπείς σ' αυτό που έκαναν ή τους Ramones, τους Siouxsie and the Banshees κλπ
ρε παιδιά μη τα ισοπεδώνουμε με το πανκ, οκ ούτε μένα μου αρέσει τρελά αλλά ήταν μία επανάσταση και αυτοί που επιβίωσαν αξίζανε και για αυτό άλλωστε επιβιώσανε.
τώρα αυτό είναι μπηχτή για το nwobhm!!! όποιος δεν άξιζε νομίζω καλά έκανε και ξεχάστηκε. οι άξιοι νομίζω οτι πάντα επιβιώνουν και κάνουν καριέρα, οι μέτριοι και αυτοί που εκμεταλλέυονται μία ευκαιρία πρόσκαιρα χάνονται και μετά καταλήγουμε να τους λέμε cult και λούτσες μπλε!
σαφώς και υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά αυτές πάνε σε συγκροτήματα που επειδή είναι μπροστά απ'την εποχή τους δε τους "πιάνει" ο κόσμος ούτε και οι κριτικοί και μετά από 5 10 χρόνια καταλήγουμε να τους μνημονεύουμε, διακαιολογημένα, βλέπε nocturnus, atheist, psycotic waltz, watchtower και άλλα πολλά.
τώρα γιατί χαθήκανε οι Tygers of Pan Tang, Blitzkrieg, Quartz, Dark Starνομίζω οτι είναι αυτονόητο. και εδώ μπαίνει μία εξαίρεση αυτή των diamond head.
Νομίζω ότι το post θα ΄ναι άκρως εκπαιδευτικό για μένα μιας και δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα εν λόγω bands.
Το punk για μενα sucks αλλά ήταν κίνημα πως να το κάνουμε..Τέσπα οι Guns n' Roses με ψιλο-punk στοιχεία ήταν για μένα ότι καλύτερο μπορούσε να βγει (και να παραμείνει) από όλη αυτήν την υπόθεση!
Toolman, συμφωνώ μαζί σου. Η επιτυχία είναι θέμα μουσικής ικανότητας, ικανότητας στο marketing, καλών σχέσεων (τέσπα, το δυνατόν...) των μελών μιας μπάντας, σοφές επιλογές όσο αφορά label και μάνατζερ κλπ κλπ. Τα περισσότερα συγκροτήματα αυτοκαταστράφηκαν από την έλλειψη επαγγελματισμού και το αλληλοφάγωμα.
Υποθέτω ότι επιπλέον εννοείς ότι και μουσικά δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Θυμίσου όμως ότι μιλάμε αυτή τη στιγμή πολύ εκ των υστέρων, είκοσι πέντε χρόνια μετά, για τα πρώτα βήματα ενός κινήματος. Αυτοί που επεβίωσαν εξελίχθηκαν και μουσικά, οι άλλοι που έβγαλαν από έναν δίσκο, τί εξέλιξη να είχαν, φαίνονται παρωχημένοι και οι περισσότεροι -όχι όλοι!- όντως είναι. Αλλά είναι ένα μέγα κεφάλαιο μιας ιστορίας που καλό είναι να υπενθυμίζεται.
Εγώ νομίζω ότι και στα 50 μου Ramones και Clash θα ακούω..Επίσης θα ναι η κατάλληλη ηλικία για να πάρω μια Les Paul(άσχετο)
αυτό ακριβώς εννοώ αγαπητή ρεντον, δε θεωρώ οτι "αξίζανε" αλλά αυτό λεώ εγώ, σε άλλους αρέσει, δε κατηγορώ το κίνημα.
Post a Comment