Κλείστε τα παράθυρα του Blog, να μυρίσει λίγο ναφθαλίνη και παλιό καλό metal εδώ μέσα!!
Η επίθεση έρχεται από το μακρινό παρελθόν (που κάποιοι εδώ μέσα αμυδρά θυμούνται ή δεν είχαν γεννηθεί ακόμα), αλλά συνεχίζεται και στο παρόν, και μάλλον θα έχει αρκετό μέλλον ακόμα. Ο λόγος για τους Γερμανούς Accept. Οι γερμανικοί εκδοχή του NWOBHM, και οι κατεξοχήν αντι-Scorpions.
Accept - Slaves to Metal
Θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω και Judas Priest της Γερμανίας. Φωνή σαν πριόνι, που αν την ακούσεις δεν την ξεχνάς εύκολα, και ένα καλό δίδυμο στις κιθάρες (Wolf Hoffmann – Peter Baltes). Ξεκίνησαν να σπέρνουν τον φόβο και τον τρόμο το 1979 με το ομώνυμο άλμπουμ / ντεμπούτο τους , αν και είχαν ιδρυθεί το 1972 και για μια 25ετία βρίσκονται επί σκηνής. Με ένα μικρό διαλειμματάκι από το 1987, όπου και ο Udo Dirkschneider, τραγουδιστής και ιδρυτής της μπάντας την κάνει, ως το 1991 όπου τους ξαναφέρνει στη ζωή. Φοβερή δισκογραφική παρουσία, με 10 studio albums (και δεν μετράω το Eat the Heat που βγήκε με άλλον τραγουδιστή και είναι για το ανάθεμα, ούτε τα live, best κλπ.). Αυτά έχουν ως εξής:
Accept, 1979
I'm A Rebel, 1980
Breaker, 1981
Restless And Wild, 1982
Balls To The Wall, 1983
Metal Heart, 1985
Russian Roulette, 1986
Eat The Heat, 1989
Objected Overrules, 1993
Death Row, 1994
Predator, 1996
Μετά τον τελευταίο δίσκο έρχεται το τέλος για δεύτερη φορά. Τελευταία προσπάθεια να ζωντανέψει το γκρούπ γίνεται το 2005 με ένα σωρό live εμφανίσεις αλλά αυτό και μόνο.
Ο Udo Dirkschneider (του λόγου του φανατικός Ηρακλειδής και επίτιμο μέλος του Papafi Club), συνεχίζει και ροκάρει με το προσωπικό του σχήμα τους U.D.O., τους οποίους δημιούργησε το 1987, μετά την διάλυση των Accept. Και σαν σόλο καριέρα έχει να δείξει αρκετή δισκογραφία.
Animal House, 1988
Mean Machine, 1989
Faceless World, 1990
Timebomb, 1991
Solid, 1997
No Limits, 1998
Holy, 1999
Man And Machine, 2002
Thunderball, 2004
Mission N°X, 2005
Η επίθεση έρχεται από το μακρινό παρελθόν (που κάποιοι εδώ μέσα αμυδρά θυμούνται ή δεν είχαν γεννηθεί ακόμα), αλλά συνεχίζεται και στο παρόν, και μάλλον θα έχει αρκετό μέλλον ακόμα. Ο λόγος για τους Γερμανούς Accept. Οι γερμανικοί εκδοχή του NWOBHM, και οι κατεξοχήν αντι-Scorpions.
Accept - Slaves to Metal
Θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω και Judas Priest της Γερμανίας. Φωνή σαν πριόνι, που αν την ακούσεις δεν την ξεχνάς εύκολα, και ένα καλό δίδυμο στις κιθάρες (Wolf Hoffmann – Peter Baltes). Ξεκίνησαν να σπέρνουν τον φόβο και τον τρόμο το 1979 με το ομώνυμο άλμπουμ / ντεμπούτο τους , αν και είχαν ιδρυθεί το 1972 και για μια 25ετία βρίσκονται επί σκηνής. Με ένα μικρό διαλειμματάκι από το 1987, όπου και ο Udo Dirkschneider, τραγουδιστής και ιδρυτής της μπάντας την κάνει, ως το 1991 όπου τους ξαναφέρνει στη ζωή. Φοβερή δισκογραφική παρουσία, με 10 studio albums (και δεν μετράω το Eat the Heat που βγήκε με άλλον τραγουδιστή και είναι για το ανάθεμα, ούτε τα live, best κλπ.). Αυτά έχουν ως εξής:
Accept, 1979
I'm A Rebel, 1980
Breaker, 1981
Restless And Wild, 1982
Balls To The Wall, 1983
Metal Heart, 1985
Russian Roulette, 1986
Eat The Heat, 1989
Objected Overrules, 1993
Death Row, 1994
Predator, 1996
Μετά τον τελευταίο δίσκο έρχεται το τέλος για δεύτερη φορά. Τελευταία προσπάθεια να ζωντανέψει το γκρούπ γίνεται το 2005 με ένα σωρό live εμφανίσεις αλλά αυτό και μόνο.
Ο Udo Dirkschneider (του λόγου του φανατικός Ηρακλειδής και επίτιμο μέλος του Papafi Club), συνεχίζει και ροκάρει με το προσωπικό του σχήμα τους U.D.O., τους οποίους δημιούργησε το 1987, μετά την διάλυση των Accept. Και σαν σόλο καριέρα έχει να δείξει αρκετή δισκογραφία.
Animal House, 1988
Mean Machine, 1989
Faceless World, 1990
Timebomb, 1991
Solid, 1997
No Limits, 1998
Holy, 1999
Man And Machine, 2002
Thunderball, 2004
Mission N°X, 2005
U.D.O - Thunderball
....and the story continues
5 comments:
Γαμάτοι οι Accept ειδικά για τους πιο παλιούς!
Επιπλέον φωνή σαν πριόνι που μοιάζει με AC/DC!
Nice post!
Άντε να γουστάρουμε λίγο !!!
Βασικά δίσκο Accept ή U.D.O δεν έχω (και μάλλον δεν θα πάρω) αλλά πάντα γούσταρα τα ρεφραίν τους.
Χαβαλές ατελείωτος με στίχους όπως "you'll get your Balls to the wall" ή "'cause you're a two faced woman But I'm a three faced man"
Ωραίο post!Όταν δημιουργήθηκαν οι Accept εγώ ούτε σαν ιδέα δεν υπήρχα.Παρ όλα αυτά κάποια κομμάτια τους μου αρέσαν αρκετά,αν και έχω πολύ καιρό να τους ακούσω.Το Τhe King πάντως είναι μια απο τις πιο ωραίες μπαλάντες για εμένα.
Το ποστ αυτό ήταν η αφορμή να το γυρίσω σε beta μια ώρα νωρίτερα, μιας που δε μπορούσα διαφορετικά ν'αφήσω σχόλιο του στυλ "Respect, τα ρέστα μου, τί έβαλες τώρα" κλπ κλπ.
Ημουν σαφής (νομίζω)
Post a Comment