N.W.O.H.M.B.

Επανέρχομαι στους Kamelot και τον δίσκο τους Black Halo γιατί όταν έγινε το σχετικό post δεν είχα ακούσει τον δίσκο και δεν είχα άποψη. Να πω την αλήθεια δεν τον έψαξα κιόλας αλλά ως δια μαγείας τον βρήκα σε κάτι mp3 που είχα στο γραφείο. Αφού λοιπόν βρέθηκε μπροστά μου, τι να κάνω τον άκουσα καμιά 10αριά φορές (το λέω για αυτούς που θα δουν το θάψιμο και θα πούνε ότι με μια φορά δεν μπορείς να σχηματίσεις άποψη).
Λοιπόν έχουμε και λέμε ο δίσκος περιέχει τα εξής 14 (δηλαδή 11) τραγούδια:

1. March of Mephisto
2. When the Lights Are Down
3. Haunting (Somewhere in Time)
4. Soul Society
5. Interlude I: Dei Gratia6. Abandoned
7. This Pain8. Moonlight
9. Interlude II: Un Assassino Molto Silenzioso
10. Black Halo
11. Nothing Ever Dies
12. Memento Mori
13. Interlude III: Midnight/Twelve Tolls for a New Day
14. Serenade

Ξεκινάει με το March Of Mephisto το οποίο με την βοήθεια του Shagrath (Dimmu Borgir) γίνεται πολύ καλό (όχι καταπληκτικό, αλλά ένα 8/10 το παίρνει).
Μετά συνεχίζει με τρεις (3) power-ιές When the Lights Are Down, Haunting, Soul Society οι οποίες δεν είναι και τίποτα φοβερό άντε 5/10 γιατί νιώθω ευγενικός.
Τα Interlude I και II και III (μονόλεπτα instrumental της πλάκας) τα θεωρώ απίστευτες παπαριές και γι ‘αυτό έγραψα για 11 τραγούδια πριν.
Το Abandoned είναι μια απλούστατη μπαλάντα που στηρίζεται μόνο στην φωνή του Roy Khan και από έμπνευση είναι…
Στο This Pain και το Moonlight δίνω 5/10 με το ζόρι πάλι (prog-power)
Φτάνοντας στο ομώνυμο Black Halo περίμενα κάτι πολύ καλό αλλά βρήκα μια απαίσια κουραστικότατη power-ια από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν (από πανέρι δηλαδή).
Το χειρότερο είναι ότι το επόμενο τραγούδι Nothing Ever Dies καταφέρνει να είναι ακόμα πιο κουραστικό. Αμάν το next γρήγορα για να μην σπάσουν τα…
Ώρα για το 8λεπτο Memento Mori το οποίο με καλούτσικη εισαγωγή με κέρδισε και δεν το έκλεισα κατευθείαν. Τα πρώτα τέσσερα λεπτά πέρασαν χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, μετά όμως δυναμώνει αρκετά, μπαίνει πάλι ο Shagrath και εμφανίζεται και η Mari (τώρα ποια είναι αυτή δεν ξέρω, το μόνο που βρήκα είναι ότι ήταν και στον προηγούμενο δίσκο τους Epica). Τελικά καλό ήταν το Memento Mori, προσπάθησαν να κάνουν έναν Suite Sister Mary χωρίς να τους βγει βέβαια, αλλά ένα 7/10 το παίρνει.
Ηλίθιο Interlude και μετά το Serenade το οποίο μου ψιλο-άρεσε, τώρα θα σας γελάσω αν αυτό έγινε επειδή είναι όντως καλό τραγούδι ή επειδή είναι το τελευταίο τραγούδι και επιτέλους τελείωσε το μαρτύριο.

Στην τελική μπορώ να πω ότι για τους λάτρεις του prog-power είναι ένας δίσκος που μπορούν να αγοράσουν – κατεβάσουν – αντιγράψουν άφοβα τους επιβεβαιώνω εγώ (τι ποιος είμαι εγώ, ο rockordie ρε μπάμια) ότι περιέχει όλες αυτές τις κουραστικές και μονότονες στιγμές που απαρτίζουν έναν prog-power metal δίσκο.
Για τους υπόλοιπους είναι ένας μέτριος έως κουραστικός δίσκος με 2 καλές στιγμές από τις οποίες την εξής μια March Of Mephisto θα θελήσουν να ξανακούσουν (όχι πολύ συχνά πάλι). Οπότε αν δεν ανήκετε στην συμπαθή ράτσα των power-άδων κατεβάστε μόνο το March και άντε γεια.