N.W.O.H.M.B.

Alroud + Chris Kinder (drums)

Πριν περάσω στα οπτικοακουστικά και πριν πω ότι, ακόμη κι αν δεν έχετε υπ’ όψιν σας να πάτε, τσακιστείτε όταν και όποτε ξαναέρθει σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, γιατί μιλάμε για την πιο τελειοποιημένη μορφή μουσικής, να δώσω κάποια στοιχεία για τη συναυλία συγκεντρωμένα.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Opening Act: Need
Ελληνικό nu metal που δε μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε. Τα παιδιά το ένιωθαν, ωστόσο, και είναι παρήγορο να βγαίνουν νέα ονόματα στο χώρο έστω του nu metal. Όσο κρατιούνται οι νέοι μακριά από Κιάμους, Πλούταρχους και άλλους τέτοιους αρχαίου, καλό είναι, ακόμη κι αν ακούν Placebo.

Main Act: Jon Oliva’s Pain
Τα παραπάνω που έγραψα τα έγραψα με την πιο νηφάλια διάθεση. Δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός, ο Jon Oliva είναι απλά η κορυφαία συνθετική και ερμηνευτική μορφή στο Heavy Metal κι αν είχε διαχειριστεί το ταλέντο και την παραγωγικότητά του με καλύτερο τρόπο, ίσως να μην έπαιζε χθες σε ένα χώρο 300 ατόμων (βέβαια, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό...). Όσο για το συγκρότημα, τρελάρες και δεξιοτέχνες όλοι, μετά τη συναυλία βγήκαν για meet ‘n greet.

Playlist:
Ό,τι περίμενα και ευχόμουν να παιχτεί, παίχτηκε. Η συναυλία ξεκίνησε με το «Sirens», συνεχίστηκε με το «Unusual» και κάπου εκεί έχασα το λογαριασμό. Σε τυχαία σειρά αναφέρω: Gutter Ballet, Chance, Tonight He Grins Again, Before I Hang, Jesus Saves, In The Hall Of The Mountain King, O to G, Firefly, Maniacal Renderings, Global Warning, Adding The Cost, When The Crowds Are Gone, Believe και άλλα πολλά που πιθανόν να ξέχασα. Συνολικά έπαιξαν κάτι παραπάνω από 2 ώρες, αφού βγήκαν στις 22:00 και έφυγαν μεσάνυχτα και κάτι. Δεν έπαιξαν τίποτα από το πρώτο JOP album «Tage Magal».

Τιμή:
Τα 25 ευρώπουλα είναι η μικρότερη τιμή που έχω πληρώσει για τέτοια συναυλία από την εισαγωγή του ευρώ και, ειλικρινά, ήταν πολύ λίγα για αυτό που έζησα. Λογικότατη τιμή, πράγμα πολύ σπάνιο στα εν Ελλάδι συναυλιακά χρονικά. Περιττό να πω ότι έχω δώσει παραπάνω για συναυλίες που με ξενέρωσαν απίστευτα.

Venue: Blue Stage
Βολικότατο όσο δεν παίρνει το ότι ήταν περίπου ένα δεκάλεπτο από το σπίτι μου με τα πόδια, τόσο φάρδος. Ωραίος χώρος, ό,τι έπρεπε για συναυλία με λίγα άτομα στο κοινό (για μένα αυτές είναι οι πιο αξιόλογες). Η ακουστική στους Need ήταν τραγική (δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου η κιθάρα, οπότε όταν έπαθε βλάβη ΚΑΙ το μπάσο ακούγαμε μόνο τύμπανα και φωνή...), αλλά αυτό ίσως ήταν και θέμα ηχοληψίας. Ο ήχος, ωστόσο, στους JOP ήταν α-ψ-ο-γ-ο-ς.

Alroud + Shane French (guitar)

Τι μου άρεσε:
Όλα.

Τι δε μου άρεσε:
Ότι τελείωσε...

Τι με στενοχώρησε:
Το θέαμα του Jon με μπαστούνι. Καθώς η παχυσαρκία του έχει φτάσει σε παθολογικά πλέον επίπεδα, είναι προφανές ότι τα πόδια του δεν τον κρατάνε για πολύ και η χρήση μπαστουνιού είναι απαραίτητη. Βέβαια, ο ίδιος δε φάνηκε να χαλιέται, αφού το διασκέδαζε το πράμα. Όμως, όσο να ‘ναι, αφού βλέπεις, ρε φίλε, ότι είσαι ογδοντατετράπαχος, πίνεις, καπνίζεις, τους έχεις θάψει όλους, γιατί βιάζεσαι τόσο να τους ακολουθήσεις;

Τι περιμένω:
Ο (drummer) Chris Kinder, όπως αποκαλύπτει και το επώνυμό του, μου επεφύλασσε μια έκπληξη (χοχοχο, μαλακία...). Του είπα «Make sure you’ll come again» και μου απάντηση «We fuckin’ will man, I think about November of December». Μάλλον ξέρουν πλέον όλοι για τι ανυπομονώ...

Τα βίντεο και οι φωτογραφίες είναι από κινητό - I tried my best...

Gutter Ballet