N.W.O.H.M.B.

Λοιπόν, φανταστείτε το εξής: Πας στο εφηβικής ηλικίας ανηψάκι σου εσύ ο – στην χειρότερη περίπτωση – χαρντροκάς και το ρωτάς: «τι μουσική ακούς, πουλάκι μου;». Και σου απαντάει περήφανο: «Ροκιές, θείε». Χαμογελάς αυτάρεσκα για τη δουλειά που έκανε το οικογενειακό σας DNA. «Τι ροκιές, καλό μου;», ξαναρωτάς για να πάρεις την απάντηση «Gossip, dEUS, Siouxsie» και να μείνεις παγωτό.

Με άλλα λόγια, ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΑΝ ΣΤΗΝ TERRA STAGE ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ROCKWAVE;;;;;;; Εννοείται ότι ο καθένας μπορεί να ακούει ό,τι θέλει, αλλά αν είναι να το χέσουνε σε τέτοιο βαθμό, ας το πούνε battle-skills-aleste-wave να τελειώνει η ιστορία. Δε μπορεί να παίζει στη μικρή σκηνή ολόκληρη η ιστορία του punk rock με το Marky Ramone και στη μεγάλη να ακούγονται τη μία οι dEUS και την άλλη η τραγική μανιοκαταθλιπτική Siouxsie. Δεν αντιλέγω ότι έχουν κι αυτοί το κοινό τους, αλλά μην τα κάνουμε όλα μια σαλάτα και δη άνοστη. Για μένα οι δύο που προανέφερα παραείναι άποψη για να εμφανίζονται σε κάτι που έχει ως πρώτο συνθετικό τη λέξη «rock». Εγώ κλίνω πιο πολύ στο στυλ Ramones: τύμπανα, φωνή, κιθάρα, μπάσο, τέλος. Η ροκιά είναι απλό πράγμα, όπως το λέει ο Lemmy: «We are Motörhead, we play rock n’ roll». Νέτα, σκέτα.

Πάμε στην ουσία. Επειδή δεν ήταν και τόσο εύκολο να παρακολουθείς και τις δύο σκηνές ταυτόχρονα, δε θα περιγράψω τα πάντα και επίσης για το λόγο ότι σε πολλά δεν είμαι και τόσο ειδήμων.

Την Τρίτη, λοιπόν, έπαιζαν πρώτοι οι Gossip που αν δεν τους ξέρετε δε χάνετε και τίποτα. Χαζό gay-brit-rock που, όμως, σώζεται από την εξαιρετική φωνή της τραγουδίστριας. Η τελευταία έκανε και μια one of a kind μαγκιά: κατέβηκε από τη σκηνή και έβγαλε όλο το σετ από την αρένα. Μη φανταστείτε, το πολύ να είχε 500 άτομα, όμως ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ως γκόμενα (γιατί πολύ θα αναρωτηθούν) είναι σας μικρό ψυγείο με μαύρα ρούχα και μάλλον τσουλάει παρά περπατάει, όμως η φωνή της ήταν απίστευτα καλή, ακόμη κι αν το συγκεκριμένο είδος μουσικής εγώ ούτε να το φτύσω.

Παρακάτω. Flogging Molly στην Vibe Stage. Σκοτσέζοι (απ’ όσο μπόρεσα να καταλάβω, γιατί το «φακ» το έλεγαν «φουκ» και άλλα τέτοια ωραία) που είχαν επί σκηνής εκτός των τυπικών (κιθάρα, τύμπανα, μπάσο) και ένα ακορντεόν και ένα βιολί. Τρελό red neck style rock και ξαφνικά το RW ξεφεύγει από την κατάθλιψη των dEUS και γίνεται ένα πάρτι.

Συνεχίζουμε στη μικρή σκηνή, διότι θέλω οπωσδήποτε να δω το συνεχιστή της ένδοξης ιστορίας των Ramones Marky Ramone. Η μουσική ήταν κορυφαία, δεν το συζητάω. Βέβαια, ο τύπος έχει κρατήσει το ύφος του συγκροτήματος, έχοντας στρατολογήσει τρεις πιτσιρικάδες που προσπαθούν, αλλά, ενώ θα ήταν πολύ καλοί σε μια hard rock – heavy metal μπάντα, δεν έδειχναν να το έχουν και τόσο, αν και είχαν κέφι περίσσιο. Μελανό σημείο, ο Ramone που βγήκε στο μπιζάρισμα στη σκηνή και άρχισε να λέει «Obama for president» και άλλα τέτοια. Πιστεύω ότι δε χρειαζόταν. Στο κάτω κάτω να κι αν βγει ο μεν, να κι αν βγει ο δε.

Για Siouxsie τι να πω, υπάρχει κόσμος που την ακούει και κόσμος που δε μπορεί να την ακούσει. Εγώ ανήκω στο δεύτερο γκρουπ και την προσπερνάω.

Offsring. Εφηβικά ακούσματα και αναμνήσεις από Smash και Amerikana. Καλό το καινούριο τους άλμπουμ Rise and Fall, Rage and Grace και πολύ καλή η συναυλία. Για τη διάρκεια της εμφάνισής τους δε θα παραπονεθώ (1:15 με το διάλειμμα), αφ’ ενός γιατί τα τραγούδια τους είναι μικρά σε διάρκεια και αφ’ ετέτου επειδή αυτά που περίμενα να ακούσω τα άκουσα και δεν έφυγα παραπονεμένος όσον αφορά στο setlist. Σημειώνω ότι ο ήχος στους Offspring ήταν απίστευτα καλός, ακόμη και για Rockwave, τόσο που δεν το πιστεύαμε. Ούτε ένα μικροφώνισμα, τίποτα, άψογος ήχος και αξίζουν συγχαρητήρια στη Didi (το σωστό να λέγεται).

Θα επανέλθω με τη δεύτερη ημέρα.