Pagan Fire

Posted by Wise_One on Thursday, July 31, 2008 comments (3)


Το εν λόγω άλμπουμ αποτελεί compilation από συγκροτήματα της Nuclear Blast. Όπως λέει κι ο τίτλος, περιέχει τραγούδια από viking metal συγκροτήματα του roster της NB. Το άλμπουμ χωρίζεται σε δύο δίσκους, ένα audio cd με τα τραγούδια (προφανώς!) κι ένα dvd που περιέχει 11 videoclip.

Σαν κυκλοφορία μου άρεσε πολύ, γι' αυτό κιόλας την παρουσιάζω. Πριν ακούσω το δίσκο, περίμενα το ύφος του άλμπουμ να κινείται στον ήχο των Bathory, Falkenbach αλλά διαφοροποιείται αρκετά αφού υπάρχει το black/progressive των (νεότερων) Enslaved, το death των Unleashed, το περίεργο στυλ των Bal-Sagoth και πάει λέγοντας. Ωραία συλλογή πάντως κι αποτελεί νομίζω καλή περίπτωση για λίγο ψάξιμο στα συγκεκριμένα συγκροτήματα.

Πάμε στο tracklisting του cd:

  1. Bathory - Song to Hall Up High
  2. Enslaved - Isa
  3. Unleashed - The Longships Are Coming
  4. Amon Amarth - Victorious March
  5. Wintersun - Winter Madness
  6. Finntroll - Nedgang
  7. Equilibrium - Blut Im Auge
  8. Moonsorrow - Kylan Paassa
  9. Primordial - Empire Falls (edit)
  10. Eluveitie - Inis Mona
  11. Korpiklaani - Tapporauta
  12. Ensiferum - Deathbringer from the Sky
  13. Falkenbach - Laeknishendr
  14. Thyrfing - Host
  15. Turisas - Battle Metal
  16. Bal-Sagoth - Shackled to the Trilithon of Kutulu
Έχω φτιάξει μία playlist από τα κομμάτια στο youtube, οπότε μπορείτε να την τσεκάρετε στο προφίλ μου (δε δίνει link απευθείας).

Μιας και τα περισσότερα βίντεο είναι απλά το κομμάτι και μια εικόνα (κανα 2 μόνο είναι live), μάζεψα τους στίχους από κάθε τραγούδι ώστε σε περίπτωση που θέλετε να διαβάσετε, να μη τα ψάχνετε ένα-ένα. Στίχοι λοιπόν εδώ.

Το dvd περιέχει τα εξής βίντεοκλιπ:

  1. Amon Amarth - The Pursuit of Vikings
  2. Helheim - Jernskogen
  3. Tyr - Regin Smidur
  4. Battlelore - Storm of the Blades
  5. Enslaved - Path to Vanir
  6. Einherjer - Ironbound
  7. Wintersun - Beyond the Dark Sun
  8. Ensiferum - Ahti
  9. Finntroll - Trollhammaren
  10. Manegarm - Sigrblot
  11. Eluveitie - Of Fire, Wind & Wisdom
Επίσης μπορείτε να τα δείτε σε playlist στο προφίλ μου.

Αυτά από μένα. Αυτή την κυκλοφορία την είχα σταμπάρει από καιρό κι ευτυχώς που πριν λίγες μέρες πήγα για λίγο Θεσσαλονίκη κι έκανα μια βόλτα μέχρι το δισκάδικο. Δείτε tracklisting, ακούστε αν θέλετε τις playlists και περιμένω εντυπώσεις.

Labels: , , ,

Lemmy - The Movie

Posted by ARD on Monday, July 28, 2008 comments (4)

Καιρός να δούμε και μια μια αντρική ταινία. Η ζωή του Lemmy aka η αληθινή ιστορία της μουσικής βγαίνει στους κινηματογράφους (μάλλον όχι στην Ελλάδα - τι πρωτότυπο) το 2009. Μη γελιέστε, ο καιρός γαρ εγγύς. Here's the teaser trailer:


Labels:

High Fidelity – Απογοητεύσεις

Posted by rockordie on Sunday, July 27, 2008 comments (6)

Μου αρέσουν οι λίστες. Μάλιστα καλά ακούσατε, μου αρέσουν οι λίστες και γι’ αυτό ξετρελάθηκα με το High Fidelity του Nick Hornby. Όποιος δεν το έχει διαβάσει πρέπει να τρέξει αμέσως να το προμηθευτεί γιατί δεν υπάρχει καλύτερο καλοκαιρινό ανάγνωσμα από αυτό. Οι αναλφάβητοι βέβαια μπορούν να δουν μόνο την ταινία (που είναι πολύ καλή) αλλά θα χάσουν ένα μεγάλο ατού του βιβλίου που ο είναι τρόπος που οι μουσικόφιλοι πρωταγωνιστές κατασκευάζουν συνέχεια Top 5 λίστες (τραγουδιών – δίσκων – singles - ταινιών - πρώτων ραντεβού – χωρισμών κτλ). Τέλος πάντων το συστήνω ανεπιφύλακτα και αν σε κάποιον δεν αρέσει ας διαβάζει μόνο Nitro ή Espresso γιατί μόνο για τέτοια είναι.

Το ξέρω ότι μακρηγορώ και αργώ να μπω στο θέμα αλλά είπαμε, blog είμαστε στην τελική και γράφουμε απλά τις σκέψεις μας, και σε όποιον αρέσει…συνεχίζω λοιπόν.

Διαβάζοντας το blog του μεταλλοσυνάδελφου rock2thebone είπα να επισκεφτώ κάποια από τα links που έχει κάτω από την ετικέτα “Partners In Crime”,έτσι λοιπόν έπεσα πάνω στο blog του Νοσταλγού. Με το που φόρτωσε η σελίδα το Lost Reflections άρχισε να παίζει στα ηχεία μου, πράγμα που με εκνευρίζει αφάνταστα όπως έχω δηλώσει επανειλημμένως (αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας). Αυτήν την φορά δεν έκλεισα αμέσως την σελίδα (συνήθης τακτική που ακολουθώ) παρά κάθισα να ακούσω ολόκληρο το τραγούδι μιας και οι Crimson Glory είναι μια από τις μπάντες που συμπαθώ ιδιαίτερα.
Το μόνο πράγμα που σκεφτόμουνα κατά την διάρκεια του τραγουδιού είναι πόσα κιλά μαλακίας κουβαλάνε μερικοί καλλιτέχνες. Πως είναι δυνατόν να κυκλοφορείς δισκάρες και μετά να τα κάνεις τελείως σκατά. Πως είναι δυνατόν να προσπαθείς φτάσεις έναν στόχο (που για τους μουσικούς είναι η αναγνώριση και η αποδοχή της δημιουργίας τους) και μετά να κλωτσάς την καρδάρα με το γάλα (που λένε οι παλιότεροι).
Ιδού λοιπόν μια μικρή λίστα με τις απογοητεύσεις που ένιωσα κατά καιρούς από διάφορα συγκροτήματα.

5) Iced Earth
Μετά την κυκλοφορία του Something Wicked κυκλοφορεί το μέτριο (<= άλλη λέξη για το χάλια) Horror Show και μετά ο κεφτές (Matt) αποφασίζει να παρατήσει το τραγούδι και να ασχοληθεί με το μπατσιλίκι wtf???
4) Crematory
Βρίσκουν τον Matthias,κυκλοφορούν το απίθανο Believe και μετά….διαλύονται.
3) Sentenced
Ένα χρόνο μετά το Amok (με το ανεπανάληπτο Nepenthe) φεύγει ο τραγουδιστής γιατί μάλλον τον χάλασε που η μουσική τους επιτέλους άρεσε στον κόσμο και μετά σκοτάδι ή αλλιώς (όπως λέει και ο Νεμπεγλέρας) πέρασε η ώρα.
2) Paradise Lost
Σιγά σιγά, βήμα βήμα, δίσκο δίσκο, γίνονται καλύτεροι μουσικοί και συγχρόνως κατακτούν όλο το μεταλλικό κοινό με τους μελαγχολικούς τους στίχους και τις δυναμικές μελωδίες τους με αποκορύφωμα το Draconian Times. Έπειτα ο Holmes πηγαίνει σε ένα dance club, απογοητεύεται που δεν τον αναγνωρίζει κανείς και αποφασίζει να γίνει trendyς μήπως και τον μάθουν οι fans των Depeche Mode. Το One Second μετά βίας κρατάει τα προσχήματα αλλά από εκεί και πέρα η ντισκομπάλα και η μαλακία παίρνουν τα ηνία.
1) Crimson Glory
Η μεγαλύτερη μουσική απογοήτευση που ένιωσα ποτέ, δύο αριστουργήματα και ένα τεράστιο ερωτηματικό ήταν η κληρονομιά που άφησαν οι Crimson Glory στο metal. Γιατί ρε παιδιά, ΓΙΑΤΙ;

Labels:

Diamonds of the Past

Posted by uncle on Saturday, July 12, 2008 comments (4)




Ακούγοντας μετά από αιώνες το παραπάνω τραγούδι, έπρεπε να τους αναφέρω και αυτούς εδώ μέσα. Μιλάω βέβαια για τους Sanctuary. Οι παλιοί θα τους θυμούνται για το killer metal τους, οι νέοι ίσως τους ξέρουν μόνο με το νέο τους όνομα Nevermore. Warrel Dane φωνή, Lenny Rutledge & Sean Blosl στις κιθάρες, Jim Sheppard μπάσο και Dave Budbill ντράμς

Σχηματίστηκαν στο Seattle το 1985, αλλά διαλύθηκαν το 1990 με 2 full albums, το Refuge Denied το 1988 και το Into the Mirror Black το 1990 και ένα live ep Into the Mirror Live / Black Reflection και αυτό το 1990, κατόπιν προτροπής της δισκογραφικής εταιρίας τους (Epic) να αλλάξουν το στύλ τους σε grunge για να πουλήσουν λίγο παραπάνω μιας και μεσουρανούσαν οι Nirvana και πουλούσαν τα κέρατα τους. Έτσι ο Dane και ο Sheppard διέλυσαν την μπάντα και έφτιαξαν τους Nevermore μαζί με τον Jef Loomis που είχε έρθει προς το τέλος στους Sanctuary και τους ακολούθησε στην νέα μπάντα.

Σημειωτέο είναι πως τότε το στύλ τους ήταν πολύ προοδευτικό για την εποχή σκοτεινό Power/Speed με ψηλά φωνητικά, κάτι ανάμεσα στο Queen of the Reich των Queensryche και το Fast as a Shark των Accept, και όλο αυτό πακεταρισμένο από παραγωγή του Dave Mustaine.


Labels:

Rockwave, Day 1

Posted by ARD on Thursday, July 10, 2008 comments (12)

Λοιπόν, φανταστείτε το εξής: Πας στο εφηβικής ηλικίας ανηψάκι σου εσύ ο – στην χειρότερη περίπτωση – χαρντροκάς και το ρωτάς: «τι μουσική ακούς, πουλάκι μου;». Και σου απαντάει περήφανο: «Ροκιές, θείε». Χαμογελάς αυτάρεσκα για τη δουλειά που έκανε το οικογενειακό σας DNA. «Τι ροκιές, καλό μου;», ξαναρωτάς για να πάρεις την απάντηση «Gossip, dEUS, Siouxsie» και να μείνεις παγωτό.

Με άλλα λόγια, ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΑΝ ΣΤΗΝ TERRA STAGE ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ROCKWAVE;;;;;;; Εννοείται ότι ο καθένας μπορεί να ακούει ό,τι θέλει, αλλά αν είναι να το χέσουνε σε τέτοιο βαθμό, ας το πούνε battle-skills-aleste-wave να τελειώνει η ιστορία. Δε μπορεί να παίζει στη μικρή σκηνή ολόκληρη η ιστορία του punk rock με το Marky Ramone και στη μεγάλη να ακούγονται τη μία οι dEUS και την άλλη η τραγική μανιοκαταθλιπτική Siouxsie. Δεν αντιλέγω ότι έχουν κι αυτοί το κοινό τους, αλλά μην τα κάνουμε όλα μια σαλάτα και δη άνοστη. Για μένα οι δύο που προανέφερα παραείναι άποψη για να εμφανίζονται σε κάτι που έχει ως πρώτο συνθετικό τη λέξη «rock». Εγώ κλίνω πιο πολύ στο στυλ Ramones: τύμπανα, φωνή, κιθάρα, μπάσο, τέλος. Η ροκιά είναι απλό πράγμα, όπως το λέει ο Lemmy: «We are Motörhead, we play rock n’ roll». Νέτα, σκέτα.

Πάμε στην ουσία. Επειδή δεν ήταν και τόσο εύκολο να παρακολουθείς και τις δύο σκηνές ταυτόχρονα, δε θα περιγράψω τα πάντα και επίσης για το λόγο ότι σε πολλά δεν είμαι και τόσο ειδήμων.

Την Τρίτη, λοιπόν, έπαιζαν πρώτοι οι Gossip που αν δεν τους ξέρετε δε χάνετε και τίποτα. Χαζό gay-brit-rock που, όμως, σώζεται από την εξαιρετική φωνή της τραγουδίστριας. Η τελευταία έκανε και μια one of a kind μαγκιά: κατέβηκε από τη σκηνή και έβγαλε όλο το σετ από την αρένα. Μη φανταστείτε, το πολύ να είχε 500 άτομα, όμως ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ως γκόμενα (γιατί πολύ θα αναρωτηθούν) είναι σας μικρό ψυγείο με μαύρα ρούχα και μάλλον τσουλάει παρά περπατάει, όμως η φωνή της ήταν απίστευτα καλή, ακόμη κι αν το συγκεκριμένο είδος μουσικής εγώ ούτε να το φτύσω.

Παρακάτω. Flogging Molly στην Vibe Stage. Σκοτσέζοι (απ’ όσο μπόρεσα να καταλάβω, γιατί το «φακ» το έλεγαν «φουκ» και άλλα τέτοια ωραία) που είχαν επί σκηνής εκτός των τυπικών (κιθάρα, τύμπανα, μπάσο) και ένα ακορντεόν και ένα βιολί. Τρελό red neck style rock και ξαφνικά το RW ξεφεύγει από την κατάθλιψη των dEUS και γίνεται ένα πάρτι.

Συνεχίζουμε στη μικρή σκηνή, διότι θέλω οπωσδήποτε να δω το συνεχιστή της ένδοξης ιστορίας των Ramones Marky Ramone. Η μουσική ήταν κορυφαία, δεν το συζητάω. Βέβαια, ο τύπος έχει κρατήσει το ύφος του συγκροτήματος, έχοντας στρατολογήσει τρεις πιτσιρικάδες που προσπαθούν, αλλά, ενώ θα ήταν πολύ καλοί σε μια hard rock – heavy metal μπάντα, δεν έδειχναν να το έχουν και τόσο, αν και είχαν κέφι περίσσιο. Μελανό σημείο, ο Ramone που βγήκε στο μπιζάρισμα στη σκηνή και άρχισε να λέει «Obama for president» και άλλα τέτοια. Πιστεύω ότι δε χρειαζόταν. Στο κάτω κάτω να κι αν βγει ο μεν, να κι αν βγει ο δε.

Για Siouxsie τι να πω, υπάρχει κόσμος που την ακούει και κόσμος που δε μπορεί να την ακούσει. Εγώ ανήκω στο δεύτερο γκρουπ και την προσπερνάω.

Offsring. Εφηβικά ακούσματα και αναμνήσεις από Smash και Amerikana. Καλό το καινούριο τους άλμπουμ Rise and Fall, Rage and Grace και πολύ καλή η συναυλία. Για τη διάρκεια της εμφάνισής τους δε θα παραπονεθώ (1:15 με το διάλειμμα), αφ’ ενός γιατί τα τραγούδια τους είναι μικρά σε διάρκεια και αφ’ ετέτου επειδή αυτά που περίμενα να ακούσω τα άκουσα και δεν έφυγα παραπονεμένος όσον αφορά στο setlist. Σημειώνω ότι ο ήχος στους Offspring ήταν απίστευτα καλός, ακόμη και για Rockwave, τόσο που δεν το πιστεύαμε. Ούτε ένα μικροφώνισμα, τίποτα, άψογος ήχος και αξίζουν συγχαρητήρια στη Didi (το σωστό να λέγεται).

Θα επανέλθω με τη δεύτερη ημέρα.

Labels:

Rockwave, day two

Posted by ARD on Thursday, July 10, 2008 comments (12)




Η επιστροφή των Judas Priest στο Rockwave ήταν για μένα όλο το φετινό Rockwave και σ’ αυτό δικαιώθηκα πλήρως.

Φτάσαμε στο χώρο γύρω στις 7 παρά, κάτι που σημαίνει πως δεν άκουσα ούτε Inner Wish, ούτε Morbid Angel, ούτε Opeth. Οπότε όποιος καλός άνθρωπος ξέρει ελληνικά και τους είδε ας γράψει σε σχόλιο μια παράγραφο να έχουμε κι γι’ αυτούς μια άποψη.

Οι Cavalera Conspiracy ήταν πάρα πολύ καλοί, αν και διέκρινα περισσότερη ζωντάνια το 2004 που είχε έρθει μόνο ο Max με τους Soulfly. Όπως μου είπε ένας καλός συνάδελφος που βρήκα εκεί, είχαν μαλώσει τα δύο αδέρφια για κάτι κληρονομικά, επειδή δεν είχε καταστεί σαφές σε ποιον ανήκει το χωράφι με τους μπάφους, το οποίο ο παππούς τους που είχε αλτσχάιμερ το είχε υποσχεθεί και στους δύο λίγο πριν πεθάνει. Ευτυχώς, πήγε ο Σουφλιάς στη Βραζιλία, τους έφτιαξε το κτηματολόγιο και όλα μέλι γάλα τώρα και με τους δύο Καβαλέρους.

Όλα τα λεφτά τα ελληνικά του ενός Καβαλέρου, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία τα επιδείκνυε: «Efkaristoooo, iste kala, gamiste ta ola».

Carcass ομολογώ ότι δεν είχα ακούσει ποτέ (εκτελέστε με), οπότε κάποια στιγμή πήγαμε προς την Terra Stage τόσο για να δούμε ξανά τα προκλητικά μπούτια της θεόρατης ξανθιάς στο περίπτερο της Monsterville (άκυρο, ήταν εκεί μόνο την πρώτη ημέρα) όσο και για να ακούσουμε τους εν λόγω. Εξάλλου, πρόσφατα πήρα την αύξηση του 2008 και επειδή για άλλη μια φορά πήρα τα @@ μου, είπα μπας και μοιράσουν τίποτα cash, αλλά δυστυχώς παραήταν ανορθόγραφοι κι έτσι δεν έδωσαν τίποτα. Αντιθέτως, τα έδωσαν όλα πάνω στη σκηνή. Απίστευτος κουρνιαχτός μπροστά, mosh pit της πουτάνας και καφρίλα στο έπακρο (this is the real shit και όχι η κάθε... Τσούξι).

Within Temptation. Έρωτας τρελός κι ανείπωτος. Η Σάρον είναι φωνάρα και πανέμορφη, τουλάχιστον συγκρίσιμη με την άλλη θεά Κριστίνα Σκάμπια (Lacuna Coil). Το μόνο κακό ήταν ο τρόπος που ζει τα τραγούδια κουνώντας τα χέρια της τόσο, ώστε κάποια στιγμή να ακουστεί από πίσω μας το αμίμητο «Φέρτε Priest, πάρτε τη Μαρινέλλα από ‘δω!». Δεν ήξερα πολλά από τα τραγούδια τους, αλλά το διασκέδασα το πράγμα και χειροκρότησα το ότι έπαιξαν κάτι λιγότερο από 1,5 ώρα, πολύ καλό για support. Ως μη ειδήμων σταματάω εδώ και πάω παρακάτω.

The Priest is back, oh yes, the Priest is back… Η μεταλική υστερία ξεκίνησε με τις πρώτες νότες του Dawn Of Creation και συνεχίστηκε μέχρι και 1,5 ώρα μετά έως τις τελευταίες του You Got Another Thing Coming. Πανικός. Γύρω στις 15-20.000 κόσμο, ο οποίος αξίζει να σημειώσω ότι ήταν υποτονικός σε σχέση με το 2004 που είχαν ξαναέρθει οι Priest. Αντίθετα, ο Halford ήταν πολύ πιο κεφάτος σε σχέση με τότε, ενώ δε νομίζω να κατάλαβε κάποιος ότι ο Tipton πέρασε πριν λίγες ημέρες κρίση σκωλικοειδήτιδας (ακυρώθηκαν για πρώτη φορά συναυλίες των Priest, στο Βελιγράδι 1/7 και στο Ζάγκρεμπ 2/7).

Το setlist ήταν γεμάτο, αν και όταν μιλάμε για συγκροτήματα σαν τους Priest πάντα θα βρίσκεις κάτι να προσθαφαιρέσεις. Οι δικές μου ενστάσεις ήταν το Death από τον καινούριο δίσκο (αντί να βάλεις κάτι ατμοσφαιρικό μεν αλλά αργό, βάλε ένα παλιό, κλασικό και γρήγορο, π.χ. Freewheel Burning ή Sentinel ή ακόμη και πιο mid-tempo, όπως Touch Of Evil). Ίσως θα μπορούσαν να χωρέσουν αυτά τα τρία μέσα στο σετ. Αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες, αυτό θα συμβαίνει πάντα, όσες φορές κι αν έρθουν.

Στα μείον της συναυλίας (καθαρή ατυχία) το ότι στην αρχή του Painkiller έφυγε το καλώδιο από μία κιθάρα, με αποτέλεσμα το τραγούδι να γαμηθεί λίγο. Το πρόβλημα έφτιαξε, ευτυχώς, γρήγορα. Κατά τα άλλα, μιλάμε για απίστευτη συναυλία και πάλι με απίστευτο ήχο και όπως αναμενόταν ζωντάνια. Εννοείται ότι στο μπιζάρισμα το Halford βγήκε με την κλασική μηχανή για το Hell Bent For Leather και λίγο αργότερα έβγαλε στη σκηνή την ελληνική σημαία, την οποία και φίλησε. Αυτο τώρα είναι λίγο ποζεριά, αλλά επειδή είναι ο Halford τον συγχωρούμε.

Οι φωτογραφίες, όπως ίσως καταλάβατε, είναι από κινητό και από σεβαστή απόσταση, οπότε ζητώ την κατανόησή σας.

Labels:

Hanibal, Whitesnake, Def Leppard @ Gavrostadium

Posted by ARD on Wednesday, July 02, 2008 comments (31)



Ειλικρινά είχα τις καλύτερες των διαθέσεων, προκειμένου να γράψω για τους Whitesnake και τους Def Leppard. Οι πρώτοι είναι ένα συγκρότημα που ακούω όχι φανατικά, αλλά πολύ ευχάριστα, και οι δεύτεροι ένα συγκρότημα που πλέον δεν ακούω φανατικά, αλλά που σχεδόν με μεγάλωσε και εξάλλου το νέο δισκάκι τους είναι πολύ καλύτερο από κάποια κλασικά τους.

Και πάμε στο «Καραϊσκάκη». Μπαίνουμε μέσα την ώρα που έπαιζαν οι Hanibal, ελληνικό hard rock συγκρότημα με αγγλικό στίχο. Αν πέσει κάτι δικό τους στα χέρια σας, μην το αγνοήσετε, ειδικά αν αληθεύει το ότι το επόμενο δεύτερο cd θα είναι σε παραγωγή Roland Grapow. Τουλάχιστον στο live τους τα παιδιά κωλολένε. Είναι εξαμελές σχήμα (3κιθάρες, η μία και φωνή, τύμπανα, μπάσο, πλήκτρα). Δεσμεύομαι αν πέσει στα χέρια μου κάποια δουλειά τους να τους κάνω την καλόπιστη κριτική μου (aka θαψοκράξιμο) από του βήματος τούτου. Όλα τα λεφτά το αφιέρωμα που έκαναν στους ACDC. Ειλικρινά, λίγες φορές έχω δει ελληνικό support να ξεσηκώνει έτσι τον κόσμο.

Πάμε παρακάτω.


Whitesnake

Από το περίφημο πρώτο ποστ του NWOHMB με τα διάφορα είδη του Heavy Metal λείπει ένα: Gomeno-metal (εν συντομία: GM). Το GM είναι το είδος εκείνο μουσικής που ναι μεν μοιάζει με Heavy Metal, δηλαδή έχει δυνατά ντραμς, electrocuted κιθάρες, πιθανόν και πλήκτρα, ουρλιαχτά, αλλά είναι τόσο ευκολοάκουστο που μπορείς να το βάλεις και για να πιεις μπύρες (όπως όλα τα είδη Heavy Metal, nothing new so far), αλλά και στο αμάξι την ώρα που βολτάρεις τη γκόμενα. Σκέψου, πηγαίνεις στο ραντεβού και ακούς το Still Of The Night. Χτυπιέσαι, όλα γαμώ, ώσπου βλέπεις τη γκόμενα από μακριά. Πατάς καμιά δεκαριά φορές το «next» στο player του αυτοκινήτου και την ώρα που ιπποτικά της ανοίγεις την πόρτα, ακούγονται οι σαγηνευτικοί στίχοι «is this love that I’m feeling κλπ». Τέλος, μάγκα, είναι σίγουρο ότι έχεις εξασφαλίσει ένα ζεστό μέρος για να περάσει ο φιρφιρίκος σου το βράδυ του...

Αυτό, λοιπόν, είναι το GM. Λίγο ερωτισμός, λίγο μελωδία, λίγο δισολία, λίγο ποζεριά και στην κορυφή... David Coverdale. Here’s a song for you και παπάρια μάντολες. Άμα δεν υπήρχαν τα δεύτερα φωνητικά, το Milfαδιό της Heavy Metal θα διαδήλωνε μαζί με τους συνταξιούχους των 300 ευρώ κατά του ασφαλιστικού. Χάλι μαύρο. Σκηνική παρουσία τύπου «κουνάω τον κώλο μου μπας και τα βγάλει καμιά από το κοινό» και φωνή Μ-Η-Δ-Ε-Ν, κάτι που φαινόταν όταν μίλαγε στο κοινό, αφού δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου. Για να μην πω για το ύποπτο του πράγματος να ακούγεται ο ίδιος ήχος είτε είχε κολλήσει το μικρόφωνο στο στόμα του είτε στο στέρνο του.

Τέλος πάντων, οι WS έπαιξαν όλα αυτά που θα περίμενε κανείς συν τρία από το καινούριο τους cd. Δεν ήταν καλοί σε σχέση με το 2003 που τους είχα δει κι αυτό, γιατί ο Coverdale φαινόταν πως φωνητικά δεν είναι σε φόρμα. Τι να κάνουμε, ου γαρ έρχεται μόνον...

Def Leppard
Πάμε στους Def Leppard. Τεράστια συγκίνηση για ένα συγκρότημα που άκουγα από μικρός και έχω συνδέσει με πολύ όμορφες και έντονες στιγμές. Πλην όμως, η κριτική δεν πρέπει να νεφελώνεται από τέτοιου είδους συναισθήματα. Οι DL ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και άποψή μου είναι πως θα έπρεπε να τα δώσουν όλα για το κοινό τους που τους περίμενε πόσα χρόνια. Δυστυχώς δεν το έκαναν. Και δεν το έκαναν, φοβάμαι επειδή δεν το είχαν.

Η κύρια (ελαφρά) απογοήτευση ήταν ο Joe Elliot, ο οποίος σκηνικά παραμένει ακμαιότατος, φωνητικά όμως έχει αρχίσει να παίρνει σασί και να μη μπορεί να βγάλει κάποιες ψηλές που χρειάζονται. Τι να γίνει, τα χρόνια περνάνε, εκδίκηση ζητάνε και τα ρέστα. Αυτά παθαίνει, βέβαια, κανείς άμα είναι τραγουδιστής και καπνίζει. Sorry mate, δε γίνονται και τα δύο. Βέβαια, τα φάουλ έγιναν 2-3 φορές, χωρίς να επηρεάζουν ιδιαίτερα το πολύ ικανοποιητικό αποτέλεσμα, όμως όταν αγαπάς έχεις απαιτήσεις.

Όσον αφορά το υπόλοιπο συγκρότημα, ο Sav, αν και έχει γίνει σα γκόμενα, γαμεί μπασιστικώς, όπως και οι δύο κιθαρίστες Phil Collen και Vivian Campbell με κορυφαίο, φυσικά, τον δεύτερο που έχει θητεύεσει και δίπλα στο ΘΕΟ Ronnie James Dio (και τη... θεά David Coverdale). Βέβαια, θα ήθελα και για τους δυο τους περισσότερο γκελ στον κόσμο, ειδικά για τον Viv που έδειχνε (σκηνικά) να κάνει λίγο αγγαρεία. Για τον ένα και μοναδικό στον κόσμο μονόχειρα ντράμερ Rick Allen, πολύ απλά για άλλη μια φορά υποκλίνομαι στο ταλέντο και την ψυχική του θέληση και λέω πως δεν υπάρχουν λόγια.

Όσον αφορά το setlist περιελάμβανε κυρίως Hysteria και Adrenalize συν τα κλασικά του Pyromania (Photograph, Rock Of Ages), το Rock On από το Yeah! και δύο καινούρια τραγούδια από το Songs From The Sparkle Lounge, τα C’mon C’mon και Nine Lives. Επίσης είχαν και ένα ακουστικό μέρος με τα Two Steps Behind και το Bringin’ On The Heartbreak. Εκτός από το τελευταίο, το High ‘n Dry εκπροσώπησε πανάξια το ορχηστρικό Switch 625.

Side dishes

Είπα παραπάνω πως πήγα με την καλύτερη διάθεση. Οργανωτικά όλα έδειχναν καλά μέχρι τη στιγμή της εξόδου. 20 λεπτά για να βγεις από το Καραϊσκάκη είναι πάρα πολλά, αγαπητή Cultural Action, ειδικά άμα έχεις ανοίξει μόνο μία θύρα για να βγουν όσοι μπήκαν στην αρένα. Επίσης είναι απαράδεκτο την ώρα που ξεκινάς τη μεγάλη έξοδο, δηλαδή στην αρχή του 20λέπτου, κι ενώ η ώρα είναι 00:25 (τότε τελείωσε το event), να βγάζουν μια ανακοίνωση στα matrix ότι τα τελευταία τρένα και τραμ φεύγουν στις 00:30!!!. Εμένα κοροϊδεύετε ρε κοθώνια; Ουστ! (τελικά βρήκαμε τρένο, αφού τους έκοψε να βάλουν έξτρα δρομολόγια...)

Άλλο θέμα τώρα. Keep the fuckin’ 15 year old malakismena away from me. Δύο ήταν τα ζώα πίσω μου που ουρλιάζαν κάθε φορά σαν ρουβίτσες μέσα στο αυτί μου. Συν που τραγουδάγαν κάθε τραγούδι όπως η Βουλγάρα με το «Ken Lee». Γι’ αυτό λέω, βάλτε ηλικιακό περιορισμό στο συναυλιακό μου περίγυρο, γιατί θα αρχίσουν οι μάπες και θα με πάνε μέσα.

Επίσης, δε μπορώ να καταλάβω γενικά τη μαλακία του κόσμου με τα mosh pit. Δηλαδή να είσαι σε μια συναυλία και να πηγαίνεις γύρω γύρω και να χτυπιέσαι τι νόημα έχει; Υπάρχει πάντα η περίπτωση να ενοχλείς κάποιους που θέλουν να δουν τη συναυλία, εσύ που μοσπιτάρεις, φυσικά, δε βλέπεις τίποτα, not to mention ότι μπορεί να πέσεις και σε κανέναν άγριο που δε σηκώνει και πολλά πολλά και να δεις την υπόλοιπη συναυλία στο YouTube μέσω της ασύρματης σύνδεσης του Ιατρικού Αθηνών.

Ειδικότερα, δε μπορώ να καταλάβω ποιοι είναι εκείνοι οι μαλάκες (επιεικής χαρακτηρισμός) που χτυπιόντουσαν σε τραγούδια των Def Leppard!!!!! Δηλαδή, αν είναι δυνατόν, το τρομπάρισμα έχει βαρέσει κόκκινα σε κάποιους.

Τέλος να ευχηθώ «η ώρα η καλή» στην πρώην μου που είδε ο κολλητός μου (ήταν πίσω εκείνος όταν εγώ ήμουν μπροστά) και που του είπε ότι παντρεύεται το νεαρό που ήταν μαζί της, στον οποίο θα ήθελα να πω ότι ψώνισε από σβέρκο...

That’s all from Alroud, αυτήν την ώρα αύριο θα είμαι εν πλω για Νάξο, see you next week @ Rockwave.

Labels:

Subscribe to: Posts (Atom)