Μου έχει καρφωθεί ο ρυθμός και το ρεφρέν στο μυαλό (ναι έχω) από την Δευτέρα και δεν λέει να ξεκολλήσει. Το ακούω καμιά δεκαριά φορές στην διάρκεια της ημέρας μήπως και πάθω overdose αλλά ακόμα τίποτα, εκεί αυτό επιμένει.
Το είχα ακούσει πριν από καιρό όταν ο Alroud (αλήθεια που εξαφανίζεται συνέχεια αυτή η ψυχή) το είχε βάλει στο ράφι στο post που είχε κάνει για τους Firewind. Βρίσκεται στον δίσκο Allegiance (που δεν με ενθουσίασε καθόλου, για την ακρίβεια ψιλό-βαρετό τον βρήκα) και το είχα ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα αλλά και πάλι δεν δικαιολογείται αυτό το κόλλημα. Λοιπόν πάρτε το και εσείς για να μην τραγουδάω μόνος μου…
Πως περνάει ο χρόνος τόσο γρήγορα….σαν χτές είχαμε βρεθεί στον Μύλο μαζί με την παρέα για να δούμε τους WASP, και τα υπόλοιπα μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ και εδώ.
Φτάνουμε στο χώρο αρκετά πριν από την έναρξη, συναντάμε τον φίλο μας Γιάννη, και αρχίζουμε το κλασσικό smalltalk για το metal και διάφορα άλλα θέματα, μπας και περάσει η ώρα και ανοίξει η καταραμένη πόρτα και να μπούμε μέσα. Έχοντας ήδη σχέδια για την nwohmb κάλυψη του θέματος, και τεχνολογικά έτοιμοι, πλησιάζουμε την είσοδο όπου μεγάλες αφίσες υποδείκνυαν με μεγάλα ξενερωτικά γράμματα «όχι βίντεο, όχι φωτογραφίες». Ααααρργκ!!!
Ώρα 22:00
Βγαίνει στη σκηνή ο γνωστός τραμπούκος για να ανακοινώσει στον κόσμο 2 πράγματα. No Photos & Videos αλλιώς θα σταματήσει η συναυλία (Τι λες ρε Λάκη?? Σε metal συναυλία είμαστε και όχι σε συναυλία της Britney, δεν πρόκειτε να φωτογραφίσουμε το "μυδάκι" του Blackie, έλεος πια) και να διαβιβάσει μια παράκληση από τον κ. Blackie. Καθότι η γριά διατελούσε άρρωστη (όχι ότι έχει γεράσει) και είχε πρόβλημα με την αναπνοή, ήθελε και να μη καπνίζουμε!!! Άκουσον.
22:05 Blackie vs. Greekz : 0-1, το μαγαζί τεκές κανονικός.
Έναρξη: 22.07
H Wasp βγαίνουν στη σκηνή. Λίγος πανικός από φωνές κλπ. Μετά τίποτα(!!)
To lineup ίδιο όπως και το περσινό.
Blackie Lawless: vocals/guitar
Doug Blair: guitar/vocals
Mike Duda: bass/vocals
Mike Dupke: drums
Το set:
The Crimson Idol (αν δε ξέρετε τα κομμάτια, google it)
Μπορώ να πω πως μουσικά τουλάχιστο ο ήχος ήταν πολύ καλύτερος από αυτόν πέρσι στο Μύλο, αλλά είναι και γνωστό σε μας στη Θεσσαλονίκη, πως παντού εκτός του Μύλου ο ήχος είναι καλύτερος. Τραγικότερο όλον όμως ήταν πως για 25/30 Ευρώ είσοδο, ο πωρωμένος μεταλλάς, έφαγε στη μάπα την γρια Blackie να κάνει πως τραγουδά σε full playback, και μολαταύτα έχανε και νότες. ΤΡΑΓΙΚΟ.
Μελανό σημείο επίσης ήταν το Pit. Παιδιά πιο νεκρό pit δεν έχω δει στη ζωή μου. Ζήτημα να ήταν σηκωμένα 10 χέρια σε όλη τη συναυλία, ούτε στο Chainsaw Charlie δεν είχε Pogo, ξενέρα τελικές. Πιο πολύ Pogo έκανα εγώ, ο Γιάννης και ο Ave στο μπαρ παρά όλο το pit!!!
Αξιοσημείωτο δε, ήταν η προβολή όλου του Crimson Idol στο videowall ταυτόχρονα με το live, όπως και ένας πολύ ευτραφής κύριος (xxxxl), που στεκόταν και χτυπιόταν στο πάνω διάζωμα του μαγαζιού, και λέγαμε τώρα θα πέσει, μετά θα πέσει.
Τελειώνοντας το set για πρώτη φορά ακούγεται η φωνή της γριάς να λέει «Thank you, will be back in 10 minutes», αυτό μόνο, τέλος.
Διάλειμμα: 22.57 (έχουμε φτάσει αισίος στην μπύρα 4, ο Ave βέβαια λέει πως ήταν η 3η, whatever)
Encore:
Love Machine. Με τις πρώτες πενιές του κομματιού, το ζευγαράκι που ήταν μπροστά μας και που φανερά αγαπιόντουσαν πολύ επανήλθαν, μιας και είχαν εξαφανιστεί για 2-3 κομμάτια, για να χαμουρευτούν μπροστά μας πάλι υπό τους ρυθμούς του εν λόγω ερωτοτράγουδου,
Wild Child. Ο Blackie, που αυτή τη φορά μου φάνηκε αρκετά normal, τελικά απέδειξε πως είχα λάθος, και όπως και την προηγούμενη φορά, άρχισε εκτός μικροφώνου να μιλάει με το ταβάνι (μάλλον με το φάντασμα της γιαγιάς του).
I Wanna be Somebody
Take me up
Blind in
(το encore το έβγαλε με κανονική φωνή, την οποία έχανε και σε πολλά σημεία)
Λήξη: 23.37.
Τέλος, αυτό ήταν. Ούτε ένα "thanks", ούτε ένα "good night", ούτε ένα "see you soon" για περισσότερα ένσημα. Στεγνά έσβησαν τα φώτα, και εξαφανίστηκαν από τη σκηνή.
- WASP χωρίς Chris Holmes, είναι σαν να μη υπάρχουν.
- WASP, Never Again.
- Δείτε τους Wasp μόνο αν δεν τους έχετε δει ποτέ ή αν θεωρείτε ότι θα σας ολοκληρώσουν μεταλλικά.
- Δείτε τους Wasp μόνο αν σας έχει γυαλίσει κάποιο γκομενάκι και θέλετε να σκοράρετε, μιλάμε για την ιδανική μουσική υπόκρουση για make out.
Credits:
Γιάννης & Στέλιος, for beers n stuff n good time, you rock guys \m/
R.I.P.
Blackie "You Cock Sucking Asshole”, Thanks for nothing!
Ακολουθώντας αυτό το link θα κατεβάσετε ένα αρχείο 7MB και κάτι, που θα περιέχει δύο εκτελέσεις (demo studio + live) ενός νέου τραγουδιού των Metallica, το Vulturous.
.
.
.
.
.
Άντε ακόμα
.
.
.
Ο ήχος δεν είναι και ότι καλύτερο όπως επίσης δεν μπορώ να είμαι 100% σίγουρος ότι δεν πρόκειται hoax. Δεν είναι πάντως τόσο χάλια όσο το St. Anger, βέβαια με την κατάλληλη παραγωγή όλα γίνονται.
Μου είναι πολύ δύσκολο να κρίνω δίσκους ιδίως από συγκροτήματα που μου αρέσουν, και που μου έχουν κρατήσει παρέα για πολλά χρόνια. Τέτοια περίπτωση είναι και η παρούσα. Οι Gamma Ray είναι μια από αυτές της μπάντες και συνάμα αποτελούν ένα μεγάλο όνομα στην Power Metal σκηνή, έχοντας υπηρετήσει και προσφέρει σε αυτήν πολλά.
Διαγράφοντας το σωτήριο έτος 1995 κυκλοφορούν το δίσκο της χρονιάς τότε, το Land of the Free, που άφησε εποχή ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στο metal γενικότερα. Στην δική μου βαθμολογία δεν θα έπαιρνε κάτω από 10 (ίσως 9 γιατί το τραγούδι με τον Kiske είναι μαλακία όντως). Επίσης ο διάδοχος αυτού. Somewhere Out in Space, γαμεί και δέρνει, αλλά αυτό μόνο για την ιστορία γιατί μετά από αυτό νέτα, το μεγάλο δημιουργικό κενό. Σε λίγες μέρες (19.11.07) κυκλοφορεί ο διάδοχος αυτού του θεσπέσιου δίσκου, το Land of the Free II. Παρένθεση….
Δεν λέω, είναι δύσκολο πιστεύω για κάποιον δημιουργό, όταν έχει φτιάξει το τέλειο να κρατήσει το επίπεδο του, να δημιουργήσει και άλλα τέλεια χωρίς να είναι ίδια ή αντίγραφα του αρχικού, και μάλιστα χωρίς να κατηγορηθεί από τις ορδές των οπαδών πως το τάδε ριφ είναι κλεμμένο ή ξινό ή τα τύμπανα είναι κούφια ή δε ξέρω τι άλλο, και αυτά τα λέω για τα Powerplant (1999) και No World Order (2001), κυκλοφορίες που για να μη πω αδιάφορες, είναι απλά μέτριοι δίσκοι για το όνομα που έχουν οι Rays στην πιάτσα.
Η επάνοδος τους όμως με την προηγούμενη κυκλοφορία Majesty (2005), έδειξε ότι δεν έχουν ξοφλήσει ακόμα, και ότι η φωτιά ακόμα καίει. Δίσκος βγαλμένος από τα παλιά, με γαμάτες συνθέσεις, δυνατή φωνή, κιθάρες πριόνια και τύμπανα για να σου κάνουν τα τύμπανα σου «νιανιά». Κλείνει η παρένθεση.
Με όλα αυτά στο κεφάλι μου, είδα με χαρά το υπέροχο νέο εξώφυλλο του επερχόμενου δίσκου, και περίμενα να ακούσω και την αντίστοιχη μουσική υπέρβαση, αλλά τουλάχιστο για τα δικά μου δεδομένα δεν έμεινα ευχαριστημένος (και λέω ψέματα τώρα, μόνο και μόνο γιατί διαβάζω την πρώτη γραμμή που έγραψα σε αυτό το post). Ξεχωρίζω μόνο 4 κομμάτια: From the Ashes, Opportunity, Into the Storm και το 11έπτο έπος Insurrection
Ίσως τελικά πρέπει να είναι έτσι και στη μουσική (βλ. Keeper 3 ή Op. Mindcrime 2), όπως είναι στον κινηματογράφο, που τα sequel είναι πάντα του κώλου.
Δεν θα αποδώσω βαθμολογία από σεβασμό και μόνο στο μεγάλο όνομα της μπάντας. Δεν μπορώ να κρύψω και το γεγονός ότι θα τον πάρω σε κάποια φάση, αλλά αυτό μόνο για να μη χαλάσω την συλλογή μου, όχι για κάποιον άλλο λόγο. Τα σχόλια δικά σας.
Δεν λέω, είναι δύσκολο πιστεύω για κάποιον δημιουργό, όταν έχει φτιάξει το τέλειο να κρατήσει το επίπεδο του, να δημιουργήσει και άλλα τέλεια χωρίς να είναι ίδια ή αντίγραφα του αρχικού, και μάλιστα χωρίς να κατηγορηθεί από τις ορδές των οπαδών πως το τάδε ριφ είναι κλεμμένο ή ξινό ή τα τύμπανα είναι κούφια ή δε ξέρω τι άλλο, και αυτά τα λέω για τα Powerplant (1999) και No World Order (2001), κυκλοφορίες που για να μη πω αδιάφορες, είναι απλά μέτριοι δίσκοι για το όνομα που έχουν οι Rays στην πιάτσα.Η επάνοδος τους όμως με την προηγούμενη κυκλοφορία Majesty (2005), έδειξε ότι δεν έχουν ξοφλήσει ακόμα, και ότι η φωτιά ακόμα καίει. Δίσκος βγαλμένος από τα παλιά, με γαμάτες συνθέσεις, δυνατή φωνή, κιθάρες πριόνια και τύμπανα για να σου κάνουν τα τύμπανα σου «νιανιά». Κλείνει η παρένθεση.
Με όλα αυτά στο κεφάλι μου, είδα με χαρά το υπέροχο νέο εξώφυλλο του επερχόμενου δίσκου, και περίμενα να ακούσω και την αντίστοιχη μουσική υπέρβαση, αλλά τουλάχιστο για τα δικά μου δεδομένα δεν έμεινα ευχαριστημένος (και λέω ψέματα τώρα, μόνο και μόνο γιατί διαβάζω την πρώτη γραμμή που έγραψα σε αυτό το post). Ξεχωρίζω μόνο 4 κομμάτια: From the Ashes, Opportunity, Into the Storm και το 11έπτο έπος Insurrection
Ίσως τελικά πρέπει να είναι έτσι και στη μουσική (βλ. Keeper 3 ή Op. Mindcrime 2), όπως είναι στον κινηματογράφο, που τα sequel είναι πάντα του κώλου.
Δεν θα αποδώσω βαθμολογία από σεβασμό και μόνο στο μεγάλο όνομα της μπάντας. Δεν μπορώ να κρύψω και το γεγονός ότι θα τον πάρω σε κάποια φάση, αλλά αυτό μόνο για να μη χαλάσω την συλλογή μου, όχι για κάποιον άλλο λόγο. Τα σχόλια δικά σας.
Η δυναμική μου επάνοδος είναι γεγονός.
Metal brothers, πέρασα μέσα από φωτιά, καταιγίδες και ανασκολοπισμούς για να ανακαλύψω τα νέα αστέρια του havale metal, μιας κατηγορίας που είχαμε για καιρό αμελήσει.
AlRouD proudly presents…
Φυσικά, ο μεγαλύτερος ρουφιάνος από αυτούς τους ντελικανήδες μαντράχαλους που παίζουν σατανιστική μουσική με ψήγματα από Rage Against The Machine, Public Enemy και Μαριώ, είναι ο κιθαριστής τους Νίκος (στη φωτό πρώτος από αριστερά). Ο εν λόγω έχει την πιο αθώα φάτσα από όλους, αλλά ένα έχω να πω: είναι ένας ρουφιάνος θαυμαστής του Μάλμστιν και μπορεί να κάνει τα μαγικά του σε ηχομονωμένο στούντιο και να φορά ακουστικά, όμως, όχι μόνο ακούει τι γίνεται εκτός booth, αλλά σχολιάζει κιόλας.
Λοιπόν απολαύστε Trendy Hooliguns και για περισσότερες πληροφορίες, βίντεο, συνεντεύξεις και επερχόμενα live επισκεφθείτε τη σελίδα τους στο MySpace.
Λίγα λόγια για κάποια από τα τραγούδια τους.
- Η μπαλάντα Ανάσα έχει βραβευθεί πρόσφατα από το MAD και έχει κυκλοφορήσει σε σχετικό CD, ενώ μια πρώιμη μορφή της ακούγεται στους τίτλους τέλους της ερασιτεχνικής ταινίας V For Veronica (όσοι την ξέρουν, την ξέρουν). Μιλά για τις πρωινές ευωδιές που αναδύει το στόμα μας μετά τον νυκτερινό μας ύπνο. Χαρακτηριστικός στίχος: Σου χάρισα την πρωινή μου ανάσα και σε μαζέψανε με κάσα (μπρρ).- Το κοινωνικό άσμα Ψωμί Κρεμμύδι περιγράφει το δράμα ενός δύστυχου βιοπαλαιστή που απολαμβάνει ονειρώξεις με τον απλησίαστο έρωτα της ζωής του. Φευ, πρόκειται για κυρία της καλής κοινωνίας που του ζητά πλούτη και γκλαμουριές. Εκείνος το μόνο που έχει να της πει είναι βάζω το ψωμί, βάζεις το κρεμμύδι.
- Άλλο ένα υπαρξιακό μαντραχαλόδραμα έρχεται να κάνει την εμφάνισή του στο τραγούδι Πιτσίνι. Τι κάνει κάποιος όταν βγαίνει με τον φίλο του για να δει το ωραίο γυναικείο φύλο, όμως όποιο μαγαζί και να επισκεφθούν ομοιάζει με ΚΨΜ; Η οσμή στον αέρα δίνει την αίσθηση μιας μυρωδιάς οικείας. Παραφράστε την και θα λάμψει μπροστά σας το νόημα του πονήματος.- Μωρή. Τραγούδι που υμνεί έναν φιλικό χωρισμό ζεύγους. Τώρα που οι πάλαι ποτέ αγαπημένοι ζουν χωριστά, ο πρωταγωνιστής μπορεί (χρησιμοποιώντας τον εύγλωττο τίτλο του τραγουδιού) να αποκαλεί το πρώην ταίρι του όπως ήθελε πάντα να την αποκαλεί, αλλά την ενοχλούσε. Φόβος μπροστά στην ελευθερία, όπως είπε και ο Έριχ Φρομ.
Για τα υπόλοιπα μπορείτε εσείς μόνοι σας να εκφέρετε γνώμη.Βαθμός: 8 (διότι ακόμη δεν έχει κυκλοφορήσει, άρα οι παραγωγές είναι σε επίπεδο demo).
Και εκεί που τα λέγαμε με τον RoD, για να μη κάνει αυτό το post, αυτός πήγε και το έκανε, οπότε δε μου μένει παρά να κάνω και εγώ.
Εν ολίγοις.... Τα ακούσματα:
Bring it on baby:
- Heavy
- Power
- Thrash
- Black
- Death (επιλεκτικά, κυρίως μελωδικό death)
- Doom (σίγουρα δεν είμαι fan της όλης κουλτούρας, αλλά κάποια group είναι υποφερτά)
No Way Missy:
- Grind (εξαίρεση είπαμε είναι οι Excrementory Grind Fuckers και οι Cock and Ball Torture)
- Progressive (Cross my heart and hope to die)
Βαθμολογία:
Το μέτρο του άλλου για την 10ετία το θεωρώ μπανάλ, σίγουρα υπάρχουν δείγματα και κάτω της δεκαετίας αλλά είναι και μετρημένα στα δάκτυλα. Αλλά ας είναι.
10: Δίσκοι, άμεσα συνδεμένοι με την πορεία μου, που φέρνουν αναμνήσεις κλπ. πχ. Tunes of War, Master of Puppets, Violent Revolution, Panzer Division Marduk, Hammerheart, Sabbath with Dio, Imaginations from the Other Side.
9: Πάρα πολύ καλοί δίσκοι, που παίζουν πολύ (ουσιαστικά είναι 10-)π.χ. The Rivalry, Triarchy of the Lost Lovers, Wolfheart, Bloody Blasphemy, Fate of Norns, Blood of Witches.
8: Παλιές καλές κυκλοφορίες ή αν πρόκειται για καινούργιο δίσκο, που ακούω για πρώτη φορά, κάποιος που μου έκανε φοβερή εντύπωση π.χ. Demons & Wizards, Glory to the Brave, The Last Command, Angels Fall First, Rubicon, Seasons in the Abyss, Silent Enigma, My Passion Your Pain.
7: Καλοί δίσκοι με παραπάνω από τα μισά τραγούδια να μου αρέσουν π.χ. , Hypocrisy, Dim Carcosa, The Graveyard, Figure Number Five, Sceptics Apocalypse, Slaughter of the Soul, Doomsday for the Heretic, Tales from the Thousand Lakes.
6: Απλά καλοί δίσκοι, που δεν έχουν το "κάτι" για να ξεχωρίσουν (π.χ. Framing Armageddon, Dead Heart in a Dead World, Ozzmosis, )
5: for the fans και για όσους δεν έχουν να παίξουν τίποτε άλλο στο Player σας (π.χ. Blackwater Park,Far Beyond Driven, Operation Mindcrime II, Black Sabbath with Ozzy)
4: Το πήρα και απλά το έχω πλεόν / Σχεδόν πεταμένα λεφτά (π.χ. Keeper pt. 3, Fighting the World, Graveyard Classics II, Avantasia, Projector, Inventor of Evil )
3: Σίγουρα πεταμένα λεφτά, καλύτερα να έπερνα 3 Playboy, π.χ. United Abominations, Undisputed Attitude, How to Measure a Planet, Life is Killing Me, Am Universum, A Fine Day to Exit
2: Δεν το δίνετε ούτε στο ανηψάκι σας που τώρα μπαίνει στο metal, άμεση ανακύκλωση/καύση π.χ. Rabbit Dont Come Easy, Mjusique, Skeleton Skeleton, Set the World on Fire.
1: Αν δείτε οτι το ακούει το ανηψάκι σας, το καίτε μαζί με το cd. π.χ. The House of Atreus, και σίγουρα το ιταλικά prog και τα αμερικάνικα NO Metal, και Θέατρο των Ονείρων φυσικά!!
Μετά από ένα μήνα διαμονής στην καινούργια μου πόλη, το Karlstad, ήρθε η ώρα να παρακολουθήσω και το πρώτο metal live. Η πόλη μικρότερη από αυτή που γεννήθηκα
αλλά το live-άδικο, με όλη τη σημασία της λέξεως, απ΄ότι φαίνεται δε λέιπει από πουθενά στη Σουηδία.
Σάββατο λοιπόν, 6/10/07 και οι The Haunted με support τους Sparzanza (ντόπιοι Värmland-ίτες) ακριβώς στις 22.30 αρχίζουν το show. Τιμή εισητηρίου 150 SEK, κάπου στα 16 ευρώ. Οι Sparzanza παίζουν για ένα σαραντάλεπτο περίπου και ζεσταίνουν το πλήθος. Εγώ δεν τους ήξερα, ούτε με εντυπωσίασαν για να θέλω να τους μάθω περισσότερο. Το στύλ τους κυμαίνεται σε Kyuss με ξεσπάσματα από Machinehead… ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων.
Στις 23.30 βγαίνουν οι ¨Κυνηγημένοι¨ ¨Στοιχειωμένοι¨ με αρκετά ωραία εισαγωγή που αποθανάτησα και θα την παρακολουθήσετε παρακάτω. Η γκάμα των τραγουδιών ξεκινούσε από το ομώνυμο άλμπουμ μέχρι και το The Dead Eye αποδεικνύοντας και ζωντανά την λαμπρή εξέλιξή τους από μια καλή και σκληρή thrash μπάντα στη σημερινή προοδευτική τους μορφή. Ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος που έχω ακούσει. Τα προβλήματα με το μικρόφωνο του τραγουδιστή ήταν πολλά, με διακοπές στη φωνή του και απότομα σκαμπανεβάσματα (…για να μη νομίζουν κάποιοι ότι μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά). Παρόλα αυτά οι Haunted θερίσανε για πάνω από μία και μισή ώρα και κλείσανε στο encore με ένα Bullet Hole όπου έγινε σφαγή.
Προσωπικά έμεινα πολύ ικανοποιημένος που είδα μια μπάντα την οποία ακολουθώ από τα πρώτα της βήματα και με καλό εισητήριο.
αλλά το live-άδικο, με όλη τη σημασία της λέξεως, απ΄ότι φαίνεται δε λέιπει από πουθενά στη Σουηδία.
Σάββατο λοιπόν, 6/10/07 και οι The Haunted με support τους Sparzanza (ντόπιοι Värmland-ίτες) ακριβώς στις 22.30 αρχίζουν το show. Τιμή εισητηρίου 150 SEK, κάπου στα 16 ευρώ. Οι Sparzanza παίζουν για ένα σαραντάλεπτο περίπου και ζεσταίνουν το πλήθος. Εγώ δεν τους ήξερα, ούτε με εντυπωσίασαν για να θέλω να τους μάθω περισσότερο. Το στύλ τους κυμαίνεται σε Kyuss με ξεσπάσματα από Machinehead… ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων.
Στις 23.30 βγαίνουν οι ¨
Προσωπικά έμεινα πολύ ικανοποιημένος που είδα μια μπάντα την οποία ακολουθώ από τα πρώτα της βήματα και με καλό εισητήριο.
Introduktion - Bury You Dead
Αυτό το post σκεφτόμουν να το κάνω καιρό και πιστεύω ότι ο καθένας μας θα πρέπει να κάνει ένα παρόμοιο που να επεξηγεί τις βαθμολογίες που βάζει στα album reviews και τα ακούσματά του. Δεν έχουν όλοι τα ίδια γούστα οπότε ένα 9άρι του uncle ή της elemental δεν είναι σε καμία περίπτωση ίδιο με ένα 9άρι στην δική μου κλίμακα.
Ακούσματα (αντί να σας πω τα είδη metal που προτιμώ θα σας πω αυτά που ΔΕΝ αντέχω):
- Progressive (και ότι άλλο έχει πάνω από 50 riff ανά τραγούδι)
- Black (γιατί έχουμε ήλιο στην Ελλάδα)
- Power (φτάνει πια)
- Grind (ατάλαντοι χασάπηδες με όνειρα διεθνούς καριέρας…ουστ)
και άλλα (όταν θυμάμαι θα το ενημερώνω)
Βαθμολογία:
10: Μόνο δίσκοι που έχουν κλείσει 10ετία ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία και πρέπει να είναι διαμάντια (π.χ. Master Of Puppets, 7th Son Of A 7th Son, Painkiller, Dark Saga, Theli, Icon, Keeper 1 & 2, Transcendence, Heaven And Hell)
9: Πάρα πολύ καλοί δίσκοι που έχω χαλάσει τα αυτιά μου στο άκουσμά τους και είτε δεν έχουν κλείσει δεκαετία, είτε δεν είναι ισάξιοι των υπόλοιπων δεκαριών (π.χ. Something Wicked This Way Comes, Use Your Illusion 1 & 2, Mob Rules, Wolfheart)
8: Παλιές καλές κυκλοφορίες ή αν πρόκειται για καινούργιο δίσκο, που ακούω για πρώτη φορά, κάποιος που μου έκανε φοβερή εντύπωση (π.χ. Believe, Monolithic, The Chemical Wedding, Endorama, Dirt)
7: Καλοί δίσκοι για τους οπαδούς του εκάστοτε συγκροτήματος/είδους, ακούγονται ευχάριστα, δοκιμάστε τους (π.χ. Vovin, Wishmaster, Hail To England, Vulgar Display Of Power)
6: Υπάρχουν καλά τραγούδια μέσα στον δίσκο αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το σύνολο, ακούστε το αλλά μην περιμένετε παπάδες (π.χ. Framing Armageddon, Violent Revolution, Youthanasia)
5: Σε αυτή την κατηγορία δίσκων μπορεί μέσα να βρείτε 1 - 2 καλά τραγούδια αλλά από την άλλη…μπορεί και όχι (π.χ. One Second, The Black Halo, The Dark Ride)
4: Δεν θα τον ξανακούσω και προτείνω να μην το κάνετε ούτε εσείς (π.χ. United Abominations, King For A Day - Fool For A Lifetime, Anthrax όλα)
3: Μακριά από αυτή την μπούρδα, ποιος έδωσε το OK για να κυκλοφορήσει???
2: Πλάκα μΕ κάνεις.
1: Αυτή η κατηγορία άθλιων δίσκων ονομάζεται και «κατηγορία St. Anger»
Ακούσματα (αντί να σας πω τα είδη metal που προτιμώ θα σας πω αυτά που ΔΕΝ αντέχω):
- Progressive (και ότι άλλο έχει πάνω από 50 riff ανά τραγούδι)
- Black (γιατί έχουμε ήλιο στην Ελλάδα)
- Power (φτάνει πια)
- Grind (ατάλαντοι χασάπηδες με όνειρα διεθνούς καριέρας…ουστ)
και άλλα (όταν θυμάμαι θα το ενημερώνω)
Βαθμολογία:
10: Μόνο δίσκοι που έχουν κλείσει 10ετία ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία και πρέπει να είναι διαμάντια (π.χ. Master Of Puppets, 7th Son Of A 7th Son, Painkiller, Dark Saga, Theli, Icon, Keeper 1 & 2, Transcendence, Heaven And Hell)
9: Πάρα πολύ καλοί δίσκοι που έχω χαλάσει τα αυτιά μου στο άκουσμά τους και είτε δεν έχουν κλείσει δεκαετία, είτε δεν είναι ισάξιοι των υπόλοιπων δεκαριών (π.χ. Something Wicked This Way Comes, Use Your Illusion 1 & 2, Mob Rules, Wolfheart)
8: Παλιές καλές κυκλοφορίες ή αν πρόκειται για καινούργιο δίσκο, που ακούω για πρώτη φορά, κάποιος που μου έκανε φοβερή εντύπωση (π.χ. Believe, Monolithic, The Chemical Wedding, Endorama, Dirt)
7: Καλοί δίσκοι για τους οπαδούς του εκάστοτε συγκροτήματος/είδους, ακούγονται ευχάριστα, δοκιμάστε τους (π.χ. Vovin, Wishmaster, Hail To England, Vulgar Display Of Power)
6: Υπάρχουν καλά τραγούδια μέσα στον δίσκο αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το σύνολο, ακούστε το αλλά μην περιμένετε παπάδες (π.χ. Framing Armageddon, Violent Revolution, Youthanasia)
5: Σε αυτή την κατηγορία δίσκων μπορεί μέσα να βρείτε 1 - 2 καλά τραγούδια αλλά από την άλλη…μπορεί και όχι (π.χ. One Second, The Black Halo, The Dark Ride)
4: Δεν θα τον ξανακούσω και προτείνω να μην το κάνετε ούτε εσείς (π.χ. United Abominations, King For A Day - Fool For A Lifetime, Anthrax όλα)
3: Μακριά από αυτή την μπούρδα, ποιος έδωσε το OK για να κυκλοφορήσει???
2: Πλάκα μΕ κάνεις.
1: Αυτή η κατηγορία άθλιων δίσκων ονομάζεται και «κατηγορία St. Anger»
Φυσικά δεν αποκλείω το ενδεχόμενο ένας δίσκος που βαθμολόγησα σαν 8άρι μετά από προσεχτικότερη ακρόαση να γίνει 6άρι ή το αντίστροφο.
Και για να ξεφύγουμε και λίγο από τα κοινά ακούσματα, σας προσκαλώ στο live/party που θα γίνει αύριο (5/10/07) στο Ξυλουργείο του Μύλου, με τους Free Soul. Φιλαράκια και αυτοί, με άπειρες εμφανίσεις στον ελλαδικό χώρο. Κινούνται στο φάσμα της Rock'n'Roll, και είναι ότι καλύτερο έχει να δείξει η Θεσσαλονίκη, για να μη πω όλοι η χώρα. Τον Μαιο που μας πέρασε κυκλοφόρησαν και το πρώτο τους άλμπουμ "Teasing Woman", το οποίο θα παρουσιάσω άλλη φορά.
Free Soul(s) are:
Ανδρέας Χριστόπουλος (Lead Vocals/Guitar)
Δημήτρης Στούκαβος (Drums)
Στέλιος Καραβέντζας (Lead Guitar/Vocals)
Γιώργος Ντίντας (Bass/Vocals)
Free Soul(s) are:
Ανδρέας Χριστόπουλος (Lead Vocals/Guitar)
Δημήτρης Στούκαβος (Drums)
Στέλιος Καραβέντζας (Lead Guitar/Vocals)
Γιώργος Ντίντας (Bass/Vocals)
Το Σάββατο που μας πέρασε, το NWOHMB "έχασε" ένα στέλεχος του. Για όσους δεν το έμαθαν ακόμα, ο vpapanik εισήλθε "εις γάμου κοινωνίαν" (αλλά συνάμα ανακοίνωσε ότι αυτή ήταν η μόνη και τελευταία φορά που ασχολήθηκε με τους ένστολους ρασοφόρους).
Σας ευχόμαστε τα καλύτερα λοιπόν, και σύντομα με μεταλλικό πιτσιρίκι!!!
\m/
Από εδώ και κάτω ευθύνεται ο RoD
------------------------------------------------------------
\m/
Από εδώ και κάτω ευθύνεται ο RoD
------------------------------------------------------------
RoD: Δεν πήγα στο γλέντι (άρρωστος είπαμε), αλλά κάπως έτσι το φαντάζομαι:
Subscribe to:
Posts (Atom)
