Οι Blitzkrieg είναι ίσως το βραχυβιότερο group στην ιστορία του New Wave of British Heavy Metal (15 μήνες ζωής), αλλά με το μεγαλύτερο, συγκριτικά, impact, στα μεγαθήρια που διαμόρφωσαν τη heavy και thrash σκηνή των eighties και nineties. Και δικαιολογημένα, αφού ο ήχος τους ήταν χαρακτηριστικός: σε παίρνει και σε σηκώνει, απλά.
Αρχισαν σαν Split Image, ένα τυπικό rock/new wavy συγκρότημα των τελών της δεκαετίας του '70, με τον Jim Sirotto στην κιθάρα, τον Steve English στο μπάσο, τον Steve Abbey στα drumms και την Sarah Aldwinckle στα φωνητικά. Με την πάροδο του χρόνου, ο ήχος τους έγινε σκληρότερος και η καινούργια αυτή κατεύθυνση επισφραγίστηκε με την έλευση του Ian Jones (rhythm guitar) και την αναπόφευκτη αντικατάσταση της Aldwinckle με άντρα τραγουδιστή, τον Brian Ross.
Toν Δεκέμβριο του 1980 η μπάντα, μετονομασμένη πλέον σε Blitzkrieg, ηχογράφησε το πρώτο της demo με τα κομμάτια Inferno, Armageddon και Blitzkrieg. Η επιτυχία του demo που διανεμόταν στις συναυλίες, έκανε την Neat Records να ενδιαφερθεί: τον Μάρτιο του 1981 το πρώτο τους single ήταν γεγονός, με το Buried Alive στην A-Side και το Blitzkrieg στην B-Side.
Επειδή η σπαρίλα και η βαρεμάρα είναι διάχυτη στο NWOHMB, πάλι εγώ πρέπει να βγάλω το φίδι από την τρύπα και να ταράξω τα νερά και τα όνειρα του κόσμου.
(μου βγήκε ο ***** στο Photoshop, ουπς οχι διαφημίσεις)Δεν ξέρω αν η είδηση είναι θετική ή αρνητική, πάντως είναι σίγουρα είδηση. Οι Metallica θα μας κάνουν την τιμή να παίξουν στο Rockwave στις 3/7 και αυτό χαροποιεί και δυσαρεστεί αρκετούς.
Σίγουρα δεν είναι οι Metallica που ήταν επί εποχής Black Album και Justice, όμως μια τέτοια παρουσία στη χώρα μας δεν παύει να αποτελεί κάτι αξιοπρόσεκτο.
Προσωπικά δεν τους είχα δει το 1999 και, αν και δεν ανήκω στους φανατικότερους, θα πάω και μόνο για το μπούγιο μιας τέτοιας metal ημέρας, τις μπύρες και όλα τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα. Ακόμα κι αν θεωρώ ότι το St. Anger είναι πολύ πολύ πολύ πιο κάτω από αυτά που θεωρούσαμε κάποτε metal milestones.
Η ανακοίνωση της Didi είναι εδώ, ενώ εκείνη από το επίσημο site του συγκροτήματος είναι εδώ. Τα εισιτήρια θα είναι, φυσικά, τσουχτερά και θα κυμαίνονται μεταξύ 60 και 100 γιούροζ. Πλήρωνε μαλάκα, λέω εγώ και προτίστως μπροστά στον καθρέφτη.
Για σάλτσα ένα τραγουδάκι live από την καλή τους εποχή...
Πριν από λίγο καιρό μεταξύ μπύρας και μπύρας είχαμε μια συζήτηση με τον uncle για δίσκους διαμάντια στον χώρο του metal. Η συζήτηση μας είχε (μάλλον, απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ) νοσταλγικό χαρακτήρα, του τύπου «θυμάσαι τότε που αγοράζαμε κασέτες με το κιλό».
Σε αντίθεση με άλλους που (ισχυρίζονται ότι) έγιναν μέταλλα τότε που ήταν 4 χρονών εγώ μπήκα στο χώρο αργά (15) και με το ζόρι (που να τρέχεις με τις γόβες μέσα στις λάσπες δηλαδή) χάρη στον taxoparei (Φώτης για τους φίλους) και μια πολύ προσεχτικά σχεδιασμένη (και εκτελεσμένη) πλύση εγκεφάλου με το Black Album το 1991. Και αυτό ήταν, there was no turning back for me.
Εκείνη την εποχή ο προϋπολογισμός ήταν ιδιαίτερα χαμηλός και η λέξη αγορά ήταν απαγορευμένη, οπότε η μόνη διέξοδος ήταν η Sony και η TDK με τις 60άρες τους. Στην αρχή ότι βρίσκαμε το αντιγράφαμε και το ακούγαμε μετά μανίας, μπορεί να ήταν δίσκος 10ετίας αλλά για εμάς, τους νέους στον χώρο, ήταν καινούργιο. Αφήστε που θεωρώ ότι τα καλά metal τραγούδια είναι διαχρονικά και όχι one night stand όπως τα pop.
Metallica, Iron Maiden, Sentenced, Megadeth, Manowar, Black Sabbath, DIO, Ozzy, Queensryche, Crimson Glory, Guns N’ Roses, Helloween, Judas Priest και άλλοι πολλοί βρίσκονται ακόμα σε μια τσάντα στο πατρικό μου στοιβαγμένοι και ετοιμοπόλεμοι (το ξέρω γιατί όταν παίρνω το αμάξι τις χρησιμοποιώ αφού δεν έχει CD player).
Που θέλω να καταλήξω; Μάλλον πουθενά, απλά ήθελα να γράψω για την περίοδο που οι «θεμελιωτές» του metal καθόρισαν την μουσική μου κατεύθυνση και δεν βρήκα καλύτερο τρόπο από αυτόν.
Το bonus για εσάς που καθίσατε και διαβάσατε όλο αυτό το παραλήρημα ήταν (δεν είναι πια) τα Mob Rules (Black Sabbath) και Epicus Doomicus Metallicus (Candlemass), δύο «old time classic» δίσκοι που δεν πρέπει να λείπουν από την συλλογή κανενός μεταλλά….και θα ακολουθήσουν και άλλοι.
Είδος: Death Doom
Current Line Up
Mikko Kotamδki - Vocals
Juha Raivio - Guitar
Markus Jδmsen - Guitar
Matti Honkonen - Bass
Pasi Pasanen - Drums
Aleksi Munter - Keyboard
Βιογραφία
Οι Swallow The Sun,δημιουργήθηκαν στην Φιλανδία το 2000 απο τον Juha Raivio (guitar).
Το πρώτο τους demo ,Out Of This Gloomy Night ,ηχογραφήθηκε τον Ιανουάριο του 2003 και απότελεσε την αρχή για την συνεργασία με την Firebox Records.
Το πρώτο τους album ,The Morning Never Came,κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2003 και έκανε γνωστούς τους Swallow The Sun,στο ευρύ κοινό(λέμε τώρα).
Ακολούθησαν ζωντανές εμφανίσεις σε live clubs και festival στην Φιλανδία.Αυτό το γεγονός όμως δεν τους εμπόδισε απο το να αρχίσουν τις ηχογραφήσεις για το νέο τους album ,Ghosts Of Loss, τον Φεβρουάριο του 2005.
Το πρώτο single του album,Forgive Her,έφτασε την 4η θέση των Φιλανδικών Charts και παρέμεινε για έξι εβδομάδες.Η επιτυχία εξακολουθήσε με την κατάκτηση του album της 8ης θέσης.
Μετά απο περιοδείες στην Φιλανδία και σε άλλες χώρες , τον Σεπτέμβριο του 2006, το συγκρότημα άρχισε της ηχογραφήσεις για το νέο τους album ,Ηope,που αναμένεται να κυκλοφορήσεις διεθνώς απο την Spinefarm Records,στις 7 Φεβρουαρίου του 2007(δηλαδή σήμερα).
Στον δίσκο επίσης συμμέτεχουν σαν guest vocals,οι Jonas Renkse (Katatonia)και Tomi Joutsen (Amorphis).Το single και το video Do'nt Fall Asleep ,κυκλοφόρησαν στις 10 Ιανουαρίου του 2007.
Δισκογραφία
-Out Of This Gloomy Night(Demo 2003)
-The Morning Never Came(Full Length 2003)
-Forgive Her(Single 2005)
-Ghosts Of Loss(Full Length 2005)
-Don't Fall Asleep(Horror pt2)(Single 2007)
-Hope(Full Length 2007)
Στο Single Forgive Her του 2005 περιέχεται διασκευή στο Solitude των Candlemass με την συμμετοχή στα φωνητικά του Sir Alex Witchfinder(Reverend Bizarre).
Aκολουθεί το video Descending Winters απο το album Ghosts Of Loss
Eνώ μπορείτε να ακούσετε κομμάτια απο τις περασμένες τους δισκογραφικές δουλειές εδώ
Δισκοκριτική Swallow The Sun -Hope Μπορεί η προηγούμενη κυκλοφορία των Φιλανδων ,Swallow The Sun να απογοήτευσε αρκετούς , η καινούρια όμως ονόματι Hope είναι ήδη εδώ για να δικαιώσει όσους περίμεναν κάτι καλύτερο.
Εξηγούμαστε απο την αρχή για να μην παρεξηγούμαστε.
Ο δίσκος δεν είναι κάτι διαφορετικό απο το ήδη υπάρχον στυλ του συγκροτήματος, ούτε κάτι καινοτόμο.
Πρόκειται για death/doom με ιδιαίτερη σκοτεινή και μελαγχολική ατμόσφαιρα.Σε αυτό το γεγονός όμως συμβάλλει σημαντικά και η χρήση των πλήκτρων που δένει άριστα με την μουσική προσφέρωντας ένα άρτιο αποτέλεσμα.Τα φωνητικά είναι brutal ,ενώ υπάρχουν και εναλλαγές με "καθαρά".
Higlight του δίσκου δεν νομίζω ότι μπορώ να ξεχωρίσω ,σίγουρα όμως το Doomed To Walk The Earth μου έκανε αυτό το κλικ και καρφώθηκε στο repeat μου για αρκετές μέρες και ώρες.Relax and Enjoy It.
Tracklist
1.Hope
2.These Hours of Despair
3.The Justice of Suffering
4.Don't Fall Asleep (Horror Pt. 2)
5.Too Cold For Tears
6.The Empty Skies
7.No Light, No Hope
8.Doomed to Walk the Earth
9.These Low Lands* (Timo Rautiainen & Trio Niskalaukaus Cover)
Ακολουθεί το video απο τo Don't Fall Asleep που εμπεριέχεται και στο single
Ενώ μπορείτε να κατεβάσετε το κομμάτι Doomed To Walk The Earth
Τεράστια ήταν η απήχηση των δύο post (#1, #2) για το WWE και την μουσική του που αναγκάζομαι (με το ζόρι δηλαδή) να κάνω και τρίτο. Άργησα αλλά έπρεπε πρώτα να βρω τα συγκεκριμένα τραγούδια.
Το ξέρω ότι δεν το περιμένατε αλλά θα τιμήσω την υπόσχεση που έκανα πριν από δύο μήνες και σήμερα θα σας μιλήσω για τον θεό Undertaker.
Πρώτα από όλα όμως, πρέπει να μάθετε την λέξη gimmick. Gimmick στο wrestling ονομάζεται η προσωπικότητα / συμπεριφορά / χαρακτήρας των wrestler. Υπάρχουν δύο τύποι gimmick ο καλός και ο κακός, χωρίς να αποκλείεται η μεταπήδηση από τον ένα τύπο στον άλλον (ανάλογα με το σενάριο).
O Undertaker (από τα πιο πετυχημένα gimmick) είναι ένας χαρακτήρας βασισμένος στους νεκροθάφτες της άγριας Δύσης όπως αυτοί απεικονίζονται στις ταινίες western (ή αν προτιμάτε σπαγγέτι-western).
Ο 2m++ Mark Calaway (με σούπερ metal look) κλήθηκε να ενσαρκώσει αυτόν τον ρόλο και από την πρώτη στιγμή αγαπήθηκε (παράφορα) από το κοινό. Στην πολύχρονη πορεία του o Undertaker βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα άλλο 2m τέρας, τον Kane τον «και καλά» αδερφό του με τον οποίο έγιναν ομηρικά events.
Το παράδοξο είναι, ότι ο ίδιος προτιμούσε να παίξει τον ρόλο ενός μηχανόβιου (τσοπερά) που απλώς πλακώνει στο ξύλο τους αντιπάλους και μετά χάνεται στο ηλιοβασίλεμα καβάλα στην Harley του. Η ευκαιρία να γίνει «bad ass rider» του δόθηκε την περίοδο 2000-2003 (που είχε κουρευτεί κιόλας, ο προδότης) αλλά δεν είχε και μεγάλη επιτυχία οπότε το 2004 μάκρυνε ξανά τα μαλλιά του και επανήλθε σαν Undertaker. Δεκαεφτά χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση (το 1990) συνεχίζει να τρομοκρατεί τους αντιπάλους του και να διασκεδάζει εμάς τους φανατικούς του φίλους.
Το πρώτο τραγούδι είναι doom ονομάζεται «Graveyard Symphony» και είναι το μακροβιότερο intro theme του WWE.
Το δεύτερο λέγεται «Dead Man/You’re Gonna Pay» είναι μια rock-blues σύνθεση από την περίοδο που ήταν μηχανόβιος.
Το τρίτο που θα ακούσετε είναι (κλασσικά) ένα NWOAHM τραγούδι των Finger Eleven που ονομάζεται «Slow Chemical» και είναι το theme του Kane.
Έχοντας φτάσει στο σωτήριο έτος 1999, κυκλοφορούν την πρώτη τους πιο "ώριμοι" δουλειά, το "Pappous : The Rock Οpera". Και από εκείνη την στιγμή δεν τους κρατά τίποτα. Η κυκλοφορίες διαδέχονται η μια την άλλη.
Anorimoi - Kings of Feta
